12 mrt Out of my comfortzone

Blog: Out of my comfortzone

Als je mij echt zou kennen dan zou je weten dat (*) ik soms bang ben uit mijn comfortzone te stappen. Ik in nieuwe spannende situaties soms bang ben volledig in het diepe te springen. Mezelf 100% zichtbaar te maken. Mijn hart 100% open te zetten in volle vertrouwen. En bang om 100% trouw te blijven aan mezelf door mijn gedachten, gevoelens uit te spreken zoals ik ze voel of ervaar. Ik trek me soms dan wat terug, stel me wat afwachtend op. Een ‘veilige’ comfortzone. Het is een zone waarin ik mezelf kleiner maak, onzichtbaarder dan anderen. Om niet op te vallen. Zorgen dat mijn kop niet te ver boven het maaiveld uitsteekt. Ik heb allerlei maniertjes die ervoor zorgen dat ik belemmerd word te zijn wie ik ben. Heel subtiel en via omwegen zodat ik in eerste instantie niet door heb dat het mijn ‘oude’ patroon is die hard aan het werk is zich aan te passen aan de omgeving. Maar eigenlijk wist ik het ook weer wel. Ik voelde in deze situatie angst en weerstand. Een conflict tussen mijn hoofd (kritische stem) die zegt: ‘dat moet je toch gewoon kunnen’ en mijn hart en buik die laat voelen dat ik het eng vind. De nieuwe opleiding coachen met paarden bracht dit patroon weer in werking. Maar het sluimerde al want ik herken dit patroon ook bij het opstarten van mijn eigen bedrijfje.

Waarom?

Omdat ik heel diep van binnen bang ben te worden afgewezen. Omdat ik heel diep van binnen twijfel of ik er mag zijn. Bang ben anders te zijn. Dit is een patroon die ik al in mijn vroege kinderjaren heb ontwikkeld. Een patroon om te overleven. Een patroon dat al zo lang onderdeel is van mijn leven en op verschillende manieren heel subtiel en in verschillende vormen zijn werk doet.

Gisteren had ik mijn tweede lesdag van de opleiding tot paardencoach. Ik ging in de bak samen met Flip, een zwarte pony. Hij scande mijn energie met zijn hoofd en mond langs mijn lichaam. Boven aangekomen, begon hij hevig te bewegen tussen mijn hart, keel en mijn hoofd. Blijkbaar ervaarde hij blokkerende energie en begon hevig mijn hartstreek te masseren met zijn mond

In de traditionele Oosterse geneeswijze spreekt men over levensenergie die door vaste energiepunten, ook wel chakra’s genoemd, door het lichaam stroomt.  Hij bleef hangen bij de hart-, keelchakra en mijn derde oog. Ik werd heel verdrietig. De tranen rolden over mijn wangen. Ik kon moeilijk uit mijn woorden komen. Hij maakte goed duidelijk dat ik op dat moment werd geblokkeerd. De blokkade in mijn keel door het niet uitspreken van mijn angst. Waardoor ik mijn hart niet kon openen. Ik herkende waar het vandaan kwam en wat hij me wilde vertellen, maar het leek alsof mijn keel werd dichtgeknepen.

De andere cursisten waren druk aan het overleggen en interpreteren wat de pony spiegelde? Toen hij druk mijn hartstreek ging masseren was het zo duidelijk. Hij probeerde mij duidelijk te maken: ‘Open je hart!’ Ik weet dat ik door het uitspreken van mijn angst, de weerstand los kan laten. Op de een of andere manier durfde ik dat niet zo goed te delen op dat moment , maar ook eerder. Vanaf dag 1 zit ik daar een beetje op slot, in de weerstand. Afwachtend mezelf echt te laten zien en mezelf te laten horen. Te worstelen met mijn angst voor onbekende paarden, maar ook de grote vraag mag ik hier mezelf zijn. Een constant conflict tussen mijn gevoel en mijn hoofd die mij belemmerde in het hier en nu aanwezig te zijn.

Kennen jullie dat? Nieuw in een groep en dat je aftast wat de anderen normaal vinden? Wat zijn hier de normen? Wat is hier gebruikelijk? Een groep is niet zomaar een groep. En al helemaal niet meteen vertrouwd en veilig. Groepsontwikkeling gaat in fasen. In de eerste oriënterende fase van een groep vraagt iedereen zich dat af. De één misschien wat meer dan een ander.

Een opleiding oppakken in de paardenwereld is ‘way out of my comfort zone’(*). En ja, dat brengt angst en onzekerheid met zich mee. Wat doet angst? Angst zet soms oude mechanismes in werking. Helemaal mechanismen met een diepe groef. Alsof die zo ingesleten is dat je daar weer sneller in terugvalt. Toen Flip klaar was, liep hij van me weg en benaderde mij van achteren. Hij liep even langs de muur met zijn hoofd naar beneden. Ik weet als paardencoach dat dat verlies kan betekenen. Ik moest meteen aan mijn moeder denken die alweer bijna 13 jaar geleden is overleden. Mijn mama die met zelfde soort thema’s worstelde. Vervolgens ging Flip achter mij staan. Een boodschap, een duwtje in de rug en de bevestiging dat ik het kan. Bovendien begon hij aan mijn voet te knagen en probeerde letterlijk mijn voet vooruit te krijgen. Mijn interpretatie is, zet een stap vooruit, laat het verleden los. Je bent er klaar voor, je kunt het en ging vervolgens naast me staan. Als een paard/ pony naast je gaat staan betekent dat kameraadschap.

Wow, deze boodschap was ook zo duidelijk. Ik mag mijn stappen zetten. Ik moet het gewoon gaan doen. In samenwerking met paarden anderen helpen. Hoe cool is dat? Ik hoef niet onzeker te zijn. Ik hoef alleen maar mezelf te zijn en stappen vooruit te zetten door te doen. Ik ben Flip dankbaar voor zo’n duidelijke boodschap. De cursisten waren nog druk bezig met het interpreteren van wat Flip me had verteld. De boodschap moest bij mij nog binnenkomen en na afloop kwamen de inzichten langzaam binnen. Ook in mijn reactie naar de cursisten was ik overdonderd en kreeg ik er bijna geen woord uitgeperst. Ik trok een relatie met wat oude bekende verhalen, woorden die ik er nog net uit kon krijgen, maar de boodschap was veel genuanceerder. Ik moest de puzzelstukjes nog met elkaar verbinden. Een coachsessie met een paard werkt ook nog even door. Het zet in ieder geval van alles in beweging.  Na een uur was de blokkade weg. Ik kon weer doorademen, voelde me ontspannen en meer vrij. Paarden/ pony’s nemen spanning van de ander over. Ze zien jou als een kuddegenoot. In de natuur is het belangrijk dat je in balans bent want zo kan de kudde het best overleven.  Voelen ze een blokkade dan doen ze er alles aan dat op te heffen.

Ik wil, na deze mooie ontmoeting met Flip en mijn oude vertrouwde overlevingsmechanisme, extra aandacht hebben voor het loslaten van wat ik niet meer nodig heb. Ik ben het overlevingsmechanisme dankbaar dat het me heeft geholpen, al die jaren dat ik het nodig had, maar vanaf dit moment (up until now(*) wil ik het graag loslaten:

Lieve belemmerende aanpassing, bedankt dat je er was voor mij te zorgen. Bedankt dat jij er was mij het gevoel van controle te geven. Het kleiner maken van mezelf leverde vroeger minder teleurstellingen met mijn omgeving op. Het is niet erg als anderen mij niet zo aardig, gek, vreemd, bijzonder vinden. Het is okee. Ik mag er ook zijn. Je mag er best wel eens zijn. Je geeft mij vaak goede informatie. Ik mag best wel eens iets spannend vinden of angstiger zijn, maar ik mag je tot zover loslaten dat je me niet meer hoeft te belemmeren in mezelf te zijn. Ik laat je los.

Als ik het opmerk en uitspreek dan erken ik dat wat er is en dan mag het er zijn. Ervaring leert mij dat als ik dat doe het me ook eerder loslaat dan wanneer ik in de weerstand ga. Alles (angst, boosheid, verdriet, vreugde en meer) mag er zijn. De grote uitdaging zit ‘m in het opmerken van en het zo nodig delen met anderen als dat mij de vrijheid geeft mezelf te zijn.

Iedereen heeft aangeleerde patronen, gewoontes die gaandeweg het leven ons meer belemmeren dan helpen. Bewustzijn, inzicht en aandacht in het hier en nu helpen je deze op te sporen. Je kunt namelijk elke dag opnieuw  belemmerende patronen  opmerken en bewust kiezen voor ander gedrag.

(*)Soms gebruik ik termen uit de Be The Change (BTC) workshop. Be The Change is een workshop die ontwikkeld is door twee Amerikanen Rich and Yvonne St John- Dutra (bekend van de over de streep en als je me echt zou kennen). Ik heb daar meerdere workshops gevolgd. Ik heb daar geleerd om nog meer onder de waterlijn te delen. Mijn kwetsbaarheid te laten zien. Kwetsbaarheid laten zien, is een proces. Het is iets wat je kunt leren door bewust te zijn of te worden van je patronen. Als het even niet lukt dan hoef je jezelf niet te straffen. Als je je wilt ontwikkelen en wilt leren dan hoort vallen en weer opstaan daar ook bij. We zijn allemaal mensen. We mogen fouten maken, ervaren en daarvan leren. Dat maakt het leven en mensen juist zo mooi en bijzonder. In mijn coachsessies maak ik ook dankbaar gebruik van oefeningen uit de BTC.