04 mrt Zoektocht naar vrijheid: Blog 2, Radeloos

Blog 2 is onderdeel van een reeks ervaringsverhalen (die ik maandelijks aan het delen ben) waarin mijn zoektocht naar vrijheid wordt beschreven. Mocht je meer ervaringsverhalen of mijn intentie waarom ik dit deel, willen lezen, ga dan naar mijn blogpagina op mijn website www.devrijekameleon.nl

Het leek of de grond onder mijn voeten wegzakte. Alsof ik soms nog net wat gras om me heen kon vastpakken om niet verder de afgrond in te glijden. Ik zakte steeds dieper de afgrond in. Voelde me van binnen radeloos, machteloos en totaal in de war. Ik kon niet meer helder nadenken. Ik wist niet meer wat goed was. Wat ik moest doen? Het was eng. Was ik boos of verdrietig? Ik wilde vluchten. Ik wilde vechten. Ik was tot alles in staat, maar toch deed ik niets…….

Boosheid was bijna nooit gericht op een ander. Ik voelde me afhankelijk van anderen. Ik wilde niemand boos maken. Ze moesten mij aardig vinden. Daar had ik alles voor over. Boosheid richtte ik vaak op mezelf. Ik durfde niet te voelen wat ik voelde. Het was zo overweldigend dat ik niet in staat was erbij te blijven. Ik ging vaak eten, was altijd heel erg druk met van alles om maar niet te hoeven voelen. Vooral met vriendinnen en vrienden op straat. Soms was het zo pijnlijk dat ik alleen maar met de gedachte in mijn hoofd liep dat ik er maar beter een einde aan kon maken. Maar ik durfde dat ook niet te delen, want ik begreep niets van mezelf. Hoe moest ik uitleggen wat er met mij aan de hand was. Ik had heel goed geleerd hoe ik mij aan de buitenwereld moest aanpassen om geaccepteerd te worden.

Dit verhaal gaat over de eerste keer dat het ik me onveilig voelde buiten op straat. Er waren eerder echt wel onveilige situaties geweest. Maar deze keer raakte ik mijn controle kwijt. Terwijl ‘de straat’ al een paar jaar mijn thuis was. Ik was dertien en zat in de brugklas. Zoals altijd hing ik met wat vriendinnen op straat. Ik had al heel vaak verkering gehad. En was ook een beetje ‘verslaafd’ aan het verliefd zijn en vooral op aandacht. Op zoek naar spanning, een eerste kus, maar mijn aandacht verslapte ook vaak weer snel. Ik weet niet meer precies waar ik hem tegenkwam. In mijn herinnering was het een koffieshop. Hij gaf mij aandacht. Een andere soort aandacht dan ik kende. Ik voelde dat hij mij wilde hebben. Dat was best een prettig gevoel. Iemand die mij zag en mij blijkbaar de moeite waard vond om zijn best voor te doen. Mijn eerste vriendje. Hij zat niet op school, werkte niet. Hij dronk en blowde veel, echt een jongen van de straat. Ik voelde me tot hem aangetrokken. Wat ik ook voelde, is dat ik voor hem wilde zorgen. Ik zag dat hij iets liefs had. Laten we zeggen dat we elkaar aantrokken. In het begin was hij nog redelijk ‘lief’, ik kreeg cadeautjes, hij zocht me vaak op, etc. Echter hoe verder in de tijd, hoe dieper we verstrengeld raakten in een patroon van aantrekken en afstoten.

Hij wilde met mij naar bed. Tegen mijn zin in, liet ik me overhalen. Zelf was ik niet duidelijk genoeg in het bewaken van mijn grens. Want wat als hij mij daardoor niet meer lief vond? De seks met hem werd steeds agressiever. Hij speelde met mijn gevoelens. Hoe meer we in het patroon terecht kwamen van onze eigen pijn, voor mij het gevoel dat ik niets waard was, hoe gekker we werden. Hij dominant en een grote bek en ik naïef en steeds afhankelijker van hem. Hij werd steeds meer ambivalent in zijn gedrag, want soms was hij dan ook even lief. Ik gaf mijn grenzen steeds meer op. Ik voelde mijn grens wel en was me ervan bewust dat ik vastzat. Op de een of andere manier moest ik uit de situatie moest stappen, maar durfde niet. Waarom durfde ik niet voor mijn eigen grenzen te gaan staan? Om de verbinding die er was, hoe slecht ook, in stand te houden of te herstellen zodra deze verbroken werd. Hij speelde met mijn gevoelens. Het werd ‘een spel’ van controleren, grenzen oprekken, aantrekken en afstoten. Ik werd er helemaal gek van. Het leek alsof de grond onder mij weg zakte, dieper en dieper. En hoe stoer ik me ook gedroeg op straat. Van binnen was ik niets waard. In ieder geval dat voelde ik zo. Hij had me zover gekregen dat als hij mij boos verliet, ik achter hem aanfietste. Ik hem pijpte waar zijn vrienden bij waren. Ik heb hem zijn gang liet gaan toen hij mijn vriendin wilde uitkleden en aanranden. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Dit was mijn eerste bewuste kennismaking met mijn onstabiele basis. Ik had gedachten dat ik niet meer wilde leven, voelde mij eenzaam en alleen. Ik kon niet goed nadenken en was in paniek. Hij was erg jaloers en beperkte steeds meer mijn vrijheid. Hij stond me vaak op school op te wachten. De rector van school die er een keer iets van zei, werd meteen de bril van zijn neus af geslagen. Ik werd steeds wanhopiger.

In de zomer toen ik een andere jongen ontmoette, voelde ik me sterk genoeg het uit te maken. Ik ging ook gelijk met de ander naar bed die meteen in me klaar kwam. Een morning afterpil ophalen bij de Rutger Stichting bleek de oplossing. Ik weet eigenlijk niet waarom ik meteen met die ander naar bed ging? Dacht ik dat ik hierdoor mezelf meer indekte om van hem af te komen? Of was het mijn grenzeloosheid? Toen hij hoorde dat ik met een ander omging, stond hij mij met een pistool voor het huis van mijn vader op te wachten. Op het moment dat die andere jongen naar buiten kwam, sloeg hij hem in elkaar. Deze nieuwe verkering duurde niet lang. Het waren maar twee weken maar dit was net lang genoeg om de grens te trekken en hem te weren. Toen de moeder van die vriendin te horen kreeg wat er allemaal speelde, hebben mijn vriendin en ik samen aangifte gedaan. Die ik later zelf weer introk. Het voelde niet zuiver om alle schuld bij hem neer te leggen. Ik voelde me ook verantwoordelijk voor wat er was gebeurd.

Vanaf dat moment begon ik mijn verhaal te delen met mijn omgeving en kreeg hierdoor aandacht. Ik was nog een tijdje goed in de war. Ik vertelde anderen mijn ‘zielige’ verhaal. Ik huilde veel. Ik had last van paniekaanvallen, hyperventilatie en viel vaak flauw. Ik deed dit niet met opzet. Mijn gedrag leverde mij wel iets op. Mijn ‘slachtoffer’ gedrag leverde mij aandacht op.

Steeds vaker ging ik met jongens naar bed. Naar bed gaan met iemand werd voor mij een handeling. Ik noem het een handeling omdat het zonder gevoel was. Ik was ‘gevoelloos’ en telkens op zoek naar spanning. Wanneer de spanning verminderde, ging ik op zoek naar de volgende uitdaging. De relaties duurde vaak maar even, vaak niet langer dan drie maanden. Ik voelde me heel eenzaam, alleen en hulpeloos. Maar ook weer heel krachtig omdat ik hierbij de controle had. Die afhankelijkheid en radeloosheid wilde ik nooit meer voelen. Eten, seks, drukte om me heen en roken waren goede afleiders van mijn gevoel. Mijn school stond niet bovenaan mijn lijstje. Sociale contacten op school wel, maar leren had niet mijn aandacht. Ik had gewoon veel te veel afleiding. Op de middelbare school werd ik behandeld alsof ik het ook niet kon. Tja, zo’n stereotype straatmeid kon toch ook niet heel slim zijn?

Deze ervaring heeft heel veel impact gehad op mijn verdere jeugd en was hierdoor aardig beschadigd. Ik was op dat moment ook het perfecte slachtoffer en hij de perfecte dader voor een destructieve ‘kinderlijke’ relatie. Thuis bij mijn vader, mijn ouders waren gescheiden, werd ik steeds opstandiger. Hoe aangepast ik ook was als klein meisje, hoe opstandiger ik werd als puber. Deze ervaring werd het moment in mijn herinnering dat het zichtbaar niet goed ging. Ik dacht dat dit een incident was. De oorzaak van mijn gedrag zat echter veel dieper. Dat er iets goed mis was in de verbinding met mezelf en mijn ouders wist ik toen nog niet……