30 apr Zoektocht naar vrijheid: Blog 4, Grond onder mijn voeten

Blog 4 is onderdeel van een reeks ervaringsverhalen (die ik maandelijks aan het delen ben) waarin mijn zoektocht naar vrijheid wordt beschreven. Mocht je meer ervaringsverhalen of mijn intentie waarom ik dit deel, willen lezen, ga dan naar mijn blogpagina op mijn website www.devrijekameleon.nl

Na mijn radeloosheid (blog 2) op mijn dertiende werd ik doorverwezen naar het RIAGG. Daar rende ik weer heel snel vandaan. Nadat ik mijn verhaal aan drie verschillende mensen had verteld, haakte ik af. Het werd een afstandelijk verhaal dat ik telkens opnieuw moest afdraaien. Ik kon mij heel goed vermannen en aanpassen, waardoor ze mijn eenzaamheid, radeloosheid en angst niet opmerkten. Het achterste van mijn tong liet ik niet zien en het lukte ze ook niet hier doorheen te prikken. Ik wilde dat gevoel nooit meer ervaren en stopte het heel diep weg. De reguliere hulpverlening kon mij op dat moment niet helpen. Thuis bij mijn vader was het niet gebruikelijk om over dit soort dingen te praten. Er leek ook een soort rem op te zitten om dit soort persoonlijke ervaringen met elkaar te delen. Bovendien was hij druk met zijn fulltime baan, de (wereld)politiek en het gezin praktisch draaiende te houden. Mijn moeder was te druk met zichzelf. Zelf had ik wel veel vrienden om me heen, maar die waren ook niet in staat om mij hier verder mee te helpen. Met het delen van mijn verhaal kreeg ik soms aandacht maar daar bleef het dan ook bij. Echt onderzoeken waar het nou mis ging, lukte nog niet. Ik stond middenin mijn verhaal en droeg het als een last met mij mee.

De ontmoeting

Vanaf mijn dertiende werkte ik twee avonden in de week in de horeca en voelde mij daar erg thuis. Het nachtleven kwam voor mij vroeg op gang. Op mijn dertiende voor het eerst naar de Marathon, strandfeestjes en natuurlijk de opkomende housefeestjes. Overdag hangen in ‘de Pool’. Tafelvoetballen, poolen, hangen met vrienden, de jaren vlogen om… Vaak ging ik met vriendinnen gelijk na het werken op stap. Zo ook op die ene avond. Ik was inmiddels achttien jaar. In het nachtleven kwam ik hem tegen. Een man, groot, donker haar, breed gespierd en de allerleukste lach. Voor het eerst voelde ik me echt aangetrokken tot een man. Hij was tien jaar ouder, gaf mij aandacht en fluisterde allemaal lieve dingetjes in mijn oor. Ik voelde mij op en top vrouw. We zoenden wat. Hij was interessant en spannend. Een grote sterke man waarbij ik me geborgen voelde. Alsof ik mijn harnas niet meer kon aanhouden. Ik liet hem mijn hart binnenkomen en voelde mij ook niet in staat me ertegen te verzetten. De controle die ik voorheen had met eerdere jongens raakte ik in één keer kwijt. Ik was verliefd.

Ik ging redelijk snel na onze ontmoeting met vriendinnen op vakantie maar kon hem helemaal niet loslaten. Veel met hem bellen en andere jongens waren al helemaal niet meer interessant. Een bos met 200 witte rozen lagen bij mijn terugkomst op mij te wachten. Ik was smoorverliefd! Intiem zijn met hem was anders. Zo had ik het nog nooit beleefd. Hij had sowieso meer ervaring. Voor het eerst kon ik ervan genieten, durfde me ook aan hem over te geven en de controle eindelijk los te laten. Ik voelde de verbinding met mijn gevoel en had geen schaamte. Toen ik er al diep in zat met mijn gevoel kwam ik erachter dat hij een vriendin en een kind had. Eigenlijk voelde ik dat ik heel hard weg wilde rennen om mezelf te beschermen. Toch deed ik dat niet. Misschien zou hij haar wel verlaten voor mij?

Weer de grond onder mijn voeten vandaan

Waarom precies weet ik niet meer, maar hij ging heel even bij haar weg. Volgens mij wist ze dat hij vreemdging. We waren samen. Opeens was hij een aantal dagen van de radar. Achteraf bleek dat hij weer bij haar en zijn kind terug was. Mijn grond voelde ik langzaam wegzakken, voelde mij radeloos en machteloos. Ik kon dit niet goed uiten en hield me in. Wilde geen zeur zijn of lastig doen, want ik was zo bang om hem te verliezen. Mijn lot legde ik in zijn handen en voelde mij afhankelijk van zijn handelen. Ik was zo intens verdrietig. De relatie bleef doorgaan. Wanneer hij tijd had mij te bezoeken, kwam hij langs. Zijn vriendin vertrouwde hem niet meer en controleerde hem vaak. Ons contact werd hierdoor gecompliceerder. Hij werkte in een nachtclub. Alle tijd die ik had, hing ik daar rond om dichtbij te zijn. Altijd maar wachten totdat ik heel even dat kwartiertje na sluiting met hem samen had. Als ik geluk had. Door de week hoopte ik dat hij mij kwam bezoeken. Alles stond in het teken van hem. Waarom hij doorging met onze ‘relatie’ weet ik niet. Diep van binnen voelde ik dat ik moest stoppen. Het ging steeds slechter.

Een periode waarin ik mezelf steeds meer verloor. Ik gaf mijn grenzen niet aan. Als ik al de naam van zijn vriendin hoorde, werd ik misselijk. Dit contact duurde een klein jaar. Uiteindelijk eiste het zijn tol. Ik lag veel in bed, ging niet meer naar school en begon heel veel te eten. Als ik me afgewezen voelde, at ik een pak chocoprinsen en een zak Chipitos op. Ik kreeg ook steeds meer sociale angst en durfde al bijna niet meer af te rekenen bij de kassa van de Albert Heijn. Ik had het gevoel dat iedereen aan mij zag hoe eenzaam, alleen en verdrietig ik me voelde. Ik durfde geen oogcontact meer te maken, keek naar de grond en probeerde me zo onzichtbaar mogelijk te maken. Bij de kassa was ik schichtig in contact en had het idee dat iedereen me veroordeelde. Terwijl ik in feite mezelf veroordeelde. Ik was niets waard en hij bevestigde mij hierin. Ik was niet belangrijk genoeg. Dat gevoel die daarbij hoorde, wilde ik niet voelen dus ging ik weer eten. Waardoor ik mezelf weer bevestigde dat ik het niet waard was om te leven, om geliefd te zijn. Zo’n diepe immense ondragelijke pijn. De negatieve gedachten versterkten dan weer mijn angst en ik raakte nog meer verstrikt in een negatieve spiraal van eten, somberheid, angst en diepe pijn van afwijzing. Steeds dieper en dieper. Het was zo zwaar om hier zelf uit te komen. Ik was in verwarring en overzag mijn situatie niet meer. Ondanks dat het omgaan met hem niet goed voor mij was, lukte het mij niet ‘de verbinding’ te verbreken. Om hulp vragen was ook niet mijn ding. Totdat mijn lichaam ging protesteren en ophield met goed functioneren. Alle spieren stonden op een gegeven moment helemaal strak. Ik kon zelfs niet meer plassen. Uren zat ik op de wc om er een druppeltje uit te krijgen. Mijn spieren in mijn kaak waren strak aangespannen. Ik had een steen op mijn maag. Kreeg geen hap meer door mijn keel. De huisarts had al heel snel in de gaten dat ik geen blaasontsteking had, maar dat ik zoveel stress had dat ik me niet meer kon ontspannen. Mijn huisarts verwees me door naar een psycho-hypnotherapeute.

Het heft in eigen handen

Toen werd alles bespreekbaar. Niet alleen mijn relatie met hem, maar ook mijn gezinssysteem en de manier van leven werd onderwerp van gesprek. Ze maakte echt contact en nam mij serieus. Ze zag mij voor wie ik was en gaf mij het vertrouwen dat ik sterk was. Ze geloofde in mijn eigen oplossingsvermogen. Ik vertrouwde haar. Waarom ging ik al mijn grenzen over? Mijn therapeute stelde de diagnose dat er bij mij een fundering ontbrak. Een basis waarop ik kon terugvallen. Ik had wekelijks een gesprek waarin ik mezelf kon uitspreken, mijn gedachten kon delen. Telkens vroeg ze mij, maar wat wil jij? Wat voel jij erbij? Wat heb jij nodig? Ik werd zelf centraal gesteld in mijn leven. Alle anderen, die altijd belangrijker waren, werden opzij geplaatst. Ik leerde mezelf kennen en van een afstand mijn situatie te onderzoeken. Ik kon beter mijn grenzen bewaken omdat ik meer inzicht kreeg in wat ik wilde. Toen alles op tafel lag, werden hier en nu situaties doorgesproken. Mijn irreële gedachten en opvattingen werden ter discussie gesteld. Ik leerde er andere gedachten voor in de plaats te zetten. De therapie zorgde ervoor dat ik anders leerde denken en meer voor mezelf opkwam. Eindelijk voelde ik meer stevigheid en grond onder mijn voeten en leerde op mezelf te vertrouwen. Vanaf dat moment werd alles anders. Als ik bij haar wegreed op mijn fiets, voelde ik me vrij. Zingend fietste ik terug naar huis.

Stoppen met aanpassen en zelf keuzes maken

De relatie met hem verdween vanzelf naar de achtergrond. Ik had op dat moment andere zorgen aan mijn hoofd zoals nieuwe keuzes maken. Twee belangrijke keuzes. Keuzes die te maken hadden met mijn behoeften, mijn identiteit. Door de therapie werd ik uitgedaagd meer naar mezelf te kijken en minder naar wat er allemaal door anderen van mij werd verwacht. De eerste bestond uit mijn eigen schoolkeuze. De Havo die ik op dat moment deed, was niet mijn keuze. Ik deed dat omdat mijn vader en stiefmoeder dit wilden. Zij vonden dat een betere basis. Ik was zelf niet gemotiveerd. Eigenlijk was ik helemaal klaar met die basisvakken. Ik wilde zelf graag naar het MBO en besloot alsnog de hotelschool te gaan volgen. Ik had altijd de droom zelfstandig ondernemer te worden. Ik kan goed organiseren, ben erg zelfstandig, dienstbaar en had ervaring en affiniteit met de horeca. De hotelschool paste niet in het plaatje zoals mijn vader en stiefmoeder die voor mij voor ogen hadden. En misschien was het MBO ook niet goed genoeg? En zelfstandig ondernemer paste ook niet in hun eigen denkkader. Ik had zelf het idee dat de Middelbare Hotelschool mij wel kon motiveren. Dat was mijn eerste zelfstandige keuze. Ik maakte mij meer los van mijn gezinssysteem en durfde mijzelf te volgen. Dit leverde zelfvertrouwen op.

De tweede keuze had te maken met mijn moeder. Ik besloot op dat moment dat ik bij mijn moeder wilde wonen. Ik wilde dat eigenlijk altijd al. Toen ik twaalf was en volgens de wet mocht kiezen, wilde ik mijn vader niet teleurstellen. Het gevoel van loyaliteit ten opzichte van mijn vader was te sterk. Ik vond het heel moeilijk om de confrontatie met mijn vader aan te gaan. Het masker van aanpassing (blog 3) deed ik af en durfde eindelijk eerlijk te zijn. Na veel gesprekken met mijn therapeut kon ik deze beslissing nu wel nemen. Voor mijn ontwikkeling was het heel goed de relatie met mijn moeder te verstevigen. Ik ben heel blij dat mijn moeder en ik hierdoor de kans hebben gekregen een intiemere band op te bouwen voordat ik uiteindelijk het huis uitging.

Toen ik eindelijk mijn hart volgde en bij mijn moeder gesetteld was, kwam de grote ‘test’. Kon ik blijven staan? Zo voelde het. Die zomer gingen we met een paar vrienden naar Spanje. Wat een super vakantie moest worden, werd voor mij (en de anderen) een zeer traumatische ervaring. Een vriend viel van het balkon af, dood…… Jarenlang heeft mij dit achtervolgd. In mijn volgende blog hier meer over.

 

Blog 5 wordt zondag 4 juni geplaatst.