02 jul Zoektocht naar vrijheid: Blog 6, Samen zijn

Blog 6 is onderdeel van een reeks ervaringsverhalen (die ik maandelijks aan het delen ben) waarin mijn zoektocht naar vrijheid wordt beschreven. Mocht je meer ervaringsverhalen of mijn intentie waarom ik dit deel, willen lezen, ga dan naar mijn blogpagina op mijn website www.devrijekameleon.nl

Binnenwereld vs. buitenwereld

Ik krijg veel reacties op mijn blogs. Ook reacties van mensen die mij van vroeger kennen. Veel hebben van mij een andere herinnering dan het beeld dat ik in mijn blogs schets. ‘Ze vonden mij altijd zo vrolijk.’, ‘Ze keken tegen mij op.’, ‘Een vrouw van de wereld.’ Mijn binnenwereld die ik nu met jullie aan het delen ben, bestaat voor mij uit gevoelens en emoties. Deze was in die tijd voor mijn buitenwereld verborgen. De buitenwereld zag een vrolijk, sterk, extravert, zelfstandig en avontuurlijk meisje/jonge vrouw. Ik was druk in de weer met vriendinnen, feestjes en gezellige dingen doen. Wat ik van binnen voelde, was voor de buitenwereld niet echt zichtbaar. Ik was gericht op de ander en op de situatie. Ik kreeg als klein meisje het gevoel dat het gewenst was dat ik mij vrolijk en gezellig moest gedragen. Ik wilde niemand tot last zijn. Bovendien leerde ik steeds beter mijn eigen gevoelens te negeren en mij hiervoor af te sluiten. Zelfs voor mijzelf werden mijn diepere gevoelens onbereikbaar.

Samenwonen

Op mijn twintigste was het voor mij tijd om samen met een beste vriendin een huis te zoeken. We waren niet zomaar beste vriendinnen. Als we elkaar gedag hadden gezegd, belden we elkaar thuis weer op. Zij was altijd heel constant en tevreden. Ik was altijd op zoek naar de diepere betekenis en in haar ogen vaak ingewikkeld. We waren elkaars tegenpolen en vulden elkaar aan. Hielden van dezelfde dingen en konden veel plezier maken. Maar we konden ook heel goed niets zeggen. We konden onszelf zijn bij elkaar. Samen hadden we al zoveel meegemaakt. Haar moeder noemde mij haar aangenomen kind, omdat ik kind aan huis was. We regelden een portiekwoning in ons buurtje waar we opgroeiden. Het huis bestond uit twee grote woonkamers afgescheiden door twee schuifdeuren en twee slaapkamers. Ik zat nog steeds op de hotelschool en naast mijn opleiding werkte ik (al vanaf mijn dertiende) in de horeca. Mijn vader sponsorde mijn huur en opleiding. De rest betaalde ik zelf.

We hebben zoveel lol gehad. We konden ook echt ruzie maken, maar dat was dan ook weer snel over. Er zat structuur in onze week. Door de weeks werkte zij en ik ging naar school. In de avonden van het weekend werkte ik. Door de weeks kookten we samen en in het weekend flink op stap. Zij en ik hadden een soort van een relatie, maar dan zonder seks. Waar zij was, was ik en andersom. Bij familiefeestjes was het normaal dat wij samen kwamen. Als ik naar mijn grootouders ging, ging ze mee. Samen naar begrafenissen, feesten en partijen. We waren onafscheidelijk.

Ik vond het wel lastig om mijn moeder los te laten. Als ze haar telefoon niet opnam, was ik altijd bang dat er iets aan de hand was. Net als vroeger voelde ik de angst dat er iets aan de hand zou zijn. Mijn vriendin had dit met haar vader. Onze ouders woonden niet ver van elkaar vandaan. Als ze niet opnamen dan gingen we samen op pad om te kijken of alles goed met ze was. Ook ruimden we samen wel eens heel grondig hun huis op. Mijn vriendin en ik begrepen en steunden elkaar hierin. Elke zondag aten we bij haar vader en regelmatig gingen we op bezoek bij mijn moeder of mijn moeder kwam op bezoek bij ons. Als mijn moeder op bezoek kwam, voelde ik mijn moeder. Ik zag aan haar lichaamstaal hoe zij zich van binnen voelde. Ik zag het niet alleen. Ik voelde het ook. Voor het eerst werd ik mij ervan bewust dat ik andere mensen kon voelen.

Opnieuw over mijn grenzen heen

Mijn eerste echte eigen woonruimte. Ik voelde me thuis en was zo blij met mijn eigen plek. Ik had er echter ook stress van, want ik was zo zuinig op mijn kamer en spullen. Als ik alleen of met mijn vriendin thuis was, was ik ontspannen. Als er anderen in mijn kamer kwamen dan kreeg ik spanning. Als ik mensen te eten had, ging ik bijvoorbeeld stofzuigen terwijl ze nog aan tafel zaten. Ik wist wel dat het best vreemd was, maar de drang om het netjes te houden was sterker. De chaos en onrust waarin ik had geleefd als klein meisje wilde ik nooit meer. Al bij een beetje rommel kreeg ik onrust. We moesten er soms wel om lachen. Het werd na verloop van tijd wel iets minder. Mijn vriendin was super makkelijk. In haar ruimte werd er voornamelijk geleefd.

Toen ik een vriendje kreeg, moest ik mij over die stress heen zetten. Ik geef een aantal voorbeelden om een indruk te schetsen. Ik wil de focus hier niet op hem richten. De kans om hem een zondebok te maken is heel makkelijk, maar ik was hier ontvankelijk voor. Binnen heel korte tijd trok hij bij mij in. De één na de andere blow of sigaret maakte brandgaten in mijn vloerbedekking of bank. Dan was hij bijvoorbeeld in slaap gevallen of was zijn ´peuk´ per ongeluk uit de asbak gevallen. Ik liet het wel merken dat ik dat niet leuk vond, maar mijn boodschap kwam niet aan. Het voelde of mijn huis, mijn ruimte langzaam werd overgenomen. Het voelde alsof ik totaal geen controle meer had over mijn eigen ruimte. Hij nodigde doordeweeks tot laat in de nacht zijn vrienden uit. Mijn ritme en rust werden hierdoor verstoord. Onze normen en waarden liepen enorm uit elkaar. Dan lagen er opeens weer 150 pillen in mijn vriezer. Ik kon er echt niet mee leven, maar wist niet wat ik ermee aan moest. Waarschijnlijk had hij niet eens in de gaten hoe erg ik er last van had. Waarom ik dit allemaal toeliet, wist ik toen niet. Was dit nou allemaal omdat ik aardig gevonden wilde worden? Ten koste van mijzelf. Dol verliefd was ik niet eens. Hij was gericht op zichzelf. Ik was vooral gericht op hem en begon enorm aan mezelf te twijfelen. Was ik nou zo’n zeur? Was ik het niet waard? Oude mechanismes kwamen in werking. Opnieuw liet ik iemand over mijn grenzen heen walsen. Mijn gevoel gaf heel duidelijk aan dat het niet goed voor me was en toch ging ik er mee door.

Van verdoving naar een heerlijk isolement

In de weekenden werkte ik in een restaurant. Heel gebruikelijk was het daar om tijdens het werken cocaïne te snuiven. Ik werkte daar al vanaf mijn vijftiende jaar. De eerste jaren wist ik het wel, maar deed ik er niets mee. Ik vond het wel interessant wat ze deden. Een paar jaar later kon ik in een discotheek de verleiding niet weerstaan. Iemand bood het mij spontaan aan. Zo avontuurlijk en nieuwsgierig als ik was, nam ik het aan. In het begin nam ik het af en toe in het weekend op mijn werk. Net als alle anderen. Naarmate mijn huis langzaam werd overgenomen, ging ik mij steeds meer aanpassen en mij steeds slechter voelen. Toen hij naast xtc ook nog eens cocaïne ging verkopen, werd het voor mij steeds moeilijker om ervan af te blijven. In plaats van dat ik mijn gevoelens volgde en het uit maakte, ging ik mijn gevoelens steeds meer onderdrukken en verdoven.  Ik raakte erin verstrikt. De buitenwereld had hier geen idee van. Ik zorgde er wel voor dat ik gewoon bleef functioneren. Het was ook niet zo dat ik heel veel gebruikte. Het was net genoeg om de pijn in mezelf te verdoven. Naast dit had ik natuurlijk nog meer maniertjes mijn binnenwereld te onderdrukken. Ik was me er wel van bewust en wist ook dat ik het niet moest doen. Om te zorgen dat het verder uit de hand zou lopen, biechtte ik alles aan mijn moeder en mijn vriendin op. Zo kon het niet langer.

Gelukkig stond ik op het punt om voor een half jaar verplicht stage te lopen in het buitenland. Ik kreeg een stageplek toegewezen in Brussel. Hij bleef in mijn huis wonen. Dit bleek het beste wat mij op dat moment kon overkomen. Met mijn moeder ging ik op zoek naar woonruimte. Ik vond een pension in Zaventem waar ik een klein kamertje van 2m bij 2,5m kreeg. Er stonden een eenpersoonsbed, een tafeltje en een kast. In de lucht hing een televisie. Elke dag liep ik vier kilometer naar het hotel en terug. Ik stond vroeg op en moest tot laat werken. Heel hard werken, maar dat vond ik niet erg. Ik ging vroeg naar mijn bed. Ik deed mijn boodschappen. Ik had dagelijks structuur. Soms sprak ik af met vriendinnen die ook in de omgeving van Brussel stage liepen. Ik was alleen en toch bloeide ik helemaal op. Alle directe invloeden van buitenaf waren weg. Geen invloed meer van mijn ouders en gedoe. Geen zorg meer voor een ander. Geen stress meer van iemand die geen rekening hield met mijn grenzen en manier van leven. Ik kreeg meer vrienden en bleef in de weekenden steeds vaker in België. Mijn vriendin kwam ook gezellig mijn kant op en bleef logeren.

Tijdens mijn afwezigheid ging hij dagelijks naar een sportschool waar hij een andere vrouw leerde kennen. Dat wist ik toen nog niet. Bij terugkomst bleek hij bij die andere vrouw te zitten. Dit maakte mij zo boos. Ik was weer terug bij mezelf en kon alles beter in perspectief zien. Eigenlijk was dit een cadeautje en kwam het precies op het juiste moment. Ik belde die vrouw op. Hoe ik aan haar nummer kwam, weet ik niet meer precies. Ik vroeg of hij bij haar was. Alle opgekropte boosheid en frustratie gierden door mijn lijf. Mijn lijf strak gespannen, maar vastberaden. Het interesseerde me niets wat hij ervan zou denken. Eerst ontkende ze het maar later gaf ze het toe omdat ik doorzette. Ik gaf haar aan dat hij zijn spullen gelijk kon halen en anders zou ik het op straat zetten. Dit was voor het eerst dat ik zo sterk mijn eigen grens voelde en er ook nog eens naar durfde te handelen. Het voelde als een persoonlijke overwinning. Na mijn telefoontje was ik zo ongelofelijk trots en opgelucht dat mijn vriendin en ik samen alle spanning eruit moesten dansten, keihard muziek aan, mee schreeuwend, dansend de woonkamer door en op de salontafel. Dit nooit meer. Genoeg was genoeg. Op naar een nieuw leven………

Blog 7 wordt op zondag 6 augustus geplaatst. Mocht je herinnerd willen worden dan kan je je via mijn website aanmelden met je email adres en krijg je een notificatie als er een nieuwe blog is geplaatst.