01 okt Zoektocht naar vrijheid: Blog 9, Stroomversnelling

Blog 9 is onderdeel van een reeks ervaringsverhalen (die ik maandelijks aan het delen ben) waarin mijn zoektocht naar vrijheid wordt beschreven. Mocht je meer ervaringsverhalen of mijn intentie waarom ik dit deel, willen lezen, ga dan naar mijn blogpagina op mijn website www.devrijekameleon.nl

Samen een leven opbouwen

Mijn man heb ik ontmoet op een dansvloer in een club. Hij is lang en was helemaal in het wit gekleed en stak boven alle andere mensen uit. Ik zag hem en het was alsof alles even stil stond. De ontmoeting was intens. Ik maakte het uit met mijn vriend. Kees en ik hadden in eerste instantie vooral veel mailcontact. Ik kon helemaal open zijn. Toen mijn vriend uiteindelijk een nieuwe woonplek had gevonden, hadden wij onze eerste date. Na drie maanden wisten we het zeker. Dit was voorbestemd. Er was een diep geworteld vertrouwen dat we alles samen aankonden. Na acht maanden trok ik bij hem in. En precies één maand later overleed mijn mama. Het was of we in één keer van onze roze wolk afdonderden. Het gevoel van sterfelijk zijn, overviel ons. We hadden allebei de dood letterlijk in de ogen aangekeken. Dat was heftig. We realiseerden nog meer wat belangrijk was in het leven.

We zouden op vakantie naar Sicilië gaan, maar die werd geannuleerd in verband met mama’s overlijden. Zeventien dagen na het overlijden van mijn mama stonden Kees en ik samen bij haar graf. Opeens ging Kees op zijn knieën en vroeg me ten huwelijk. Hij was het al van plan geweest om dat tijdens onze vakantie te doen, maar nu vroeg hij me bij mijn mama. Ik was overdonderd. Was er echt iemand die op deze manier van mij kon houden? Ik zei ‘ja’ en was dolgelukkig. Hij had champagne bij zich. We gooiden natuurlijk ook wat op mama’s graf om haar hierbij te betrekken. Bij mijn vader thuis hadden ze hun bedenkingen. Het ging wel heel erg vlot. Maar ook daar werd de champagnefles ontkurkt.

In een stroomversnelling

Ik kreeg goed contact met mijn schoonfamilie. Mijn schoonouders hadden allebei vroeg in hun leven hun moeder verloren dus ik kon mijn verdriet en verhalen bij hen kwijt. We brachten veel tijd aan de keukentafel door. In dat jaar verkochten mijn broer en ik mama’s huis. Kees verkocht zijn huis en we kochten samen een kleine eengezinswoning in de buurt van mijn schoonfamilie. Zeven maanden moesten we verbouwen voordat we erin trokken. Rond mijn afstuderen, was ons huis klaar. Twee maanden later trouwden we. Mijn schoonouders waren nauw betrokken bij elke verandering en gebeurtenis. Ik voelde mij geborgen en veilig. Soort van thuis. Alles ging voortvarend. Het leek alsof ik de juiste afslag had genomen en alle lichten stonden op groen.

Kees wilde graag dat ik zijn naam overnam. Dat deed ik en trouwde zelfs in het wit. We hadden een bus voor de dag gasten, een receptie, een witte Rolls Royce en een mega groot feest met alle mensen die we kenden. Alles erop en eraan. Wel heel anders dan ik van huis uit gewend was. Maar het traditionele was precies wat ik op dat moment nodig had. Natuurlijk was dit niet op de manier waarop ze het bij mij thuis gewend waren. Als klein meisje had ik eigenlijk nooit gedroomd van een witte jurk. Ik was opgevoed met hele andere ideeën over de toekomst. Mijn ouders trouwden in mini rok en spijkerpak. Ze waren vrij en zetten zich af tegen alles wat burgerlijk was. Natuurlijk werden er bij mij thuis soms grappen over gemaakt. Het was ook wel grappig. Het lag in ieder geval niet in de lijn der verwachting. Deze bijzondere gebeurtenis bracht ons allemaal dichter bij elkaar. Mijn stiefmoeder ging mee met het passen van de jurk. De nacht voordat we trouwden sliep ik bij mijn vader thuis. Mijn vader werd steeds enthousiaster en droeg zelfs gasten aan voor onze gastenlijst. Hij gaf mij weg en zijn speech raakte mij diep.

Bij mijn ‘stiefmoeder’ werd er tijdens het organiseren van ons huwelijk uitzaaiingen van borstkanker geconstateerd. Zo ernstig dat zij terug ging naar haar moederland Bolivia om daar te sterven. Wij besloten daarom om kort na onze huwelijksreis ook nog een lange vakantie in Bolivia te houden om nog één keer samen te kunnen zijn. Hierdoor werd onze zwangerschap met een paar maanden uitgesteld in verband met de vaccinaties en het risico om daar tropische ziektes op te lopen. Bij terugkomst was het meteen raak. Ik was zwanger!

Mama worden

Mijn leven had zich in een sneltreinvaart ontwikkeld. De ene na de andere levensgebeurtenis volgden elkaar op. Afsluiten van een relatie, opnieuw verliefd zijn, overlijden van mama, opruimen van mama’s huis, een nieuw huis, verbouwing, afstuderen, trouwen en een kind krijgen. Er brak een nieuwe periode aan. De snelheid veranderde in meer rust. Eenmaal echt zwanger was het opeens toch best spannend. Zou ik dit wel kunnen?

Pas vanaf het moment dat ik mijn eerste echte ‘normale’ relatie kreeg (met mijn vriend vóór Kees) leerde ik met een klein kind omgaan. Zijn zus had een zoontje van twee die knettergek op mij was. Hij trok als een soort magneet mijn kant op. Ik wist nooit zo goed wat ik tegen kleine kinderen moest zeggen en hoe ik met ze moest omgaan. Er waren nooit kleine kinderen in mijn omgeving. En als ze dat wel waren dan hield ik ze graag op afstand. Als ze in het verleden iets tegen mij zeiden, werd ik rood en voelde me ongemakkelijk. Toen ik Kees ontmoette, hadden de zussen van Kees ook al kinderen. Ook die kinderen trokken als een magneet mijn kant op. Op een heel natuurlijke manier leerde ik ontspannen in het bijzijn van kinderen. Ik was mij er heel erg goed van bewust wat er in mij afspeelde, maar ik durfde het niet te delen. In mijn omgeving voelde ik de verwachting dat een vrouw van nature moet kunnen omgaan met kinderen. Ik kon niet voldoen aan die verwachting en schaamde mij ervoor. Zelf had ik nooit een verzorgende moederfiguur gehad in mijn leven. Het ´gezin´ waar ik uit kwam, bestond uit mannen. Gezin tussen aanhalingstekens omdat mijn vader er bewust voor koos geen gezin te zijn.

Gelukkig werd mijn beste vriendinnetje eerder dan ik mama. Van dichtbij mocht ik dit ervaren. Omdat wij zo vertrouwd waren met elkaar met zoveel onvoorwaardelijke liefde, durfde ik mezelf te laten zien in de omgang met haar dochter. Mijn onzekerheid werd minder. Ik begon zelfs steeds meer te geloven dat ik ook mama kon zijn. Eenmaal zwanger sloeg de angst echter weer toe. Kan ik dit echt wel? Aan de andere kant had ik ook momenten waarin ik dacht dat ik dit samen met Kees wel moest kunnen. Ik was ook bang dat mijn lichaam nooit meer zou herstellen na zo’n zwangerschap. Ik keek om me heen hoe moeders erbij liepen. Hoe zagen zij eruit.

De lat lag hoog

De controle verliezen over iets wat je te wachten staat, maar helemaal niet weten wat je kunt verwachten. Die onzekerheid zorgde ervoor dat ik me heel goed ging voorbereiden. Ik las alle boeken die er te lezen waren. Ging naar borstvoedingscursus en haptonomie. Zorgde dat alles tip top in orde was. Schilderde zelf het kamertje. We kochten alle spulletjes die we nodig hadden. Ik wilde het goed doen. Het beter doen dan mijn ouders het hadden gedaan. Ook was ik mij er goed van bewust dat het hechten met mijn kind belangrijk was. Onveilige hechting wordt meestal doorgegeven. Iets wat je zelf niet hebt gekend, kun je ook niet geven. Ik vroeg me af hoe mijn moeder dit ooit had gedaan toen ik baby was? Vast heel onbewust en ongestructureerd.

Ik regelde en organiseerde alles perfect en legde de lat hoog. Net als toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen, overdreven perfect. Aan de zorg mocht niets ontbreken. Tijdens de zwangerschap voelde ik mij net zoals in de pubertijd. Super gevoelig, paniekerig en onzeker. Ook speelde er van alles op mijn werk. Ik kon op de één of andere manier minder relativeren. Alles viel me zwaarder. Dat gevoel was zo bekend. Ik realiseerde me ook dat het de hormonen waren. Voor de rest ging het best goed. Ik was wat aan de zware kant, maar echte kwaaltjes waren er niet. Ik liep tot twee weken na de uitgerekende datum door.

Vlak na oud & nieuw braken mijn vliezen. Zelf had ik ingeschat dat ik die bevalling wel even zou doen. Ik kan best ergens tegen, maar wat viel me dit vies tegen. Vanaf het moment dat mijn vliezen braken duurde het nog 47 uur. Mijn tante, de zus van mijn moeder, was naast Kees ook bij de bevalling. Alles wat mis kon gaan, ging mis. En misschien maar goed ook?! Ik moest zo hard werken om hem te krijgen. Wat was ik dankbaar toen hij er eindelijk was. Een grote beer van meer dan negen pond en er leek vuiltje aan de lucht. Het tegendeel bleek helaas waar. Hij had tijdens de bevalling meconium houdend vruchtwater binnen gekregen en hierdoor een longontsteking opgelopen. In plaats van met zijn drietjes op een roze wolk lag mijn doodzieke mannetje ineens aan de beademing in een couveuse. Acht dagen verbleven we in het ziekenhuis. Hierdoor werd ik meegenomen in de structuur van het ziekenhuis en beschermd tegen teveel bemoeienissen van buitenaf. Ik kreeg zo ook niet de ruimte om op mijn man te leunen. Hij moest elke dag naar huis. Ik kon mooi de kunst afkijken van de verpleegkundigen en leerde hoe ik mijn zoon moest voeden, verzorgen en liefde geven. Mijn onzekerheid om mama te zijn, werd vervangen door moederlijke liefde en bescherming. Mijn schoonzussen en ik kregen alle drie rond dezelfde tijd een baby. Mijn zoon was de laatste in de rij. Het was fijn om met z´n allen in de luiers te zitten en ervaringen te kunnen delen. Mijn schoonfamilie voelde veilig en vertrouwd. Ook al ging het er bij hen heel anders aan toe dan ik gewend was.

Rust bracht onrust

Om de controle te houden had ik eenmaal thuis een duidelijke structuur in de dag aangebracht. Zo wist ik waar ik aan toe was. Dat werkte voor ons allebei heel goed. Het ging hartstikke goed. De kleine man deed het super goed. Ook mijn liefde was aanwezig.

Vanaf het moment dat Kees ging werken werd het heel rustig en stil in huis. Door de stilte, de koude donkere winterdagen en de schommelende hormonen werd ik somberder en voelde mij alleen. Een bekend gevoel waar ik eigenlijk niet zo goed mee om kon gaan. Mijn man had net een mooie carrièrestap gemaakt bij een nieuw bedrijf waar veel van zijn aandacht en tijd naartoe ging. Zelf deed ik er alles aan om het zo goed mogelijk te doen. Het alleen thuis zijn, niet kunnen delen en communiceren. De muren kwamen soms op mij af. Gevoelens van eenzaamheid en somberheid konden mij soms zomaar uit het niets overvallen. Ik schaamde mij ervoor dat ik er niet helemaal van kon genieten. Het delen met Kees was lastig, omdat ik het zelf ook niet zo goed kon benoemen. Hoe leg je de ander uit dat je wel gelukkig bent, maar dat er diep van binnen een bepaalde somberheid zit. Een gevoel dat er is als je ‘alleen’ bent en waar ik zelf ook helemaal niet bij kon blijven. Eigenlijk durfde ik het zelf niet eens echt te voelen. Ik begon zelfs te geloven dat ik met die somberheid moest leren leven. In het bijzijn van anderen was ik vrolijk, gezellig en had ik afleiding. Dan was dat gevoel er niet.

Familie en mama worden

Het was voor mij best zoeken hoe ik om moest gaan met de verwachtingen van mijn vader en stiefmoeder. Ik had ruimte nodig om mijn rol als mama te ontwikkelen, maar dat voelden zij niet zo goed aan. Zij ervaarden mijn gedrag volgens mij meer als persoonlijke afwijzing. Dat gaf wel eens wrijving. Mijn stiefmoeder had vaak tegen mij als kind gezegd dat ik niet met kinderen kon omgaan. Als zij mijn huilende zoon dan van mij af wilde pakken, omdat zij wel wist hoe ze daarmee moest omgaan, werd ik boos. Het was mijn kind! Alsof zij mij niet zagen en niet erkenden in mijn rol. Ook als ze oppasten en ik ze mijn briefjes met structuur meegaf, deden ze daar vaak wat lacherig over. Vanuit hun perspectief begrijp ik dat wel, maar ik deed dat niet voor niets. Ik kende van huis uit helemaal geen structuur en dat voelde voor mij vaak heel onveilig. Ik wilde dat mijn zoon zich veilig voelde. Ik vond het ook moeilijk om mijn zoon los te laten en aan hen toe te vertrouwen. Toch deed ik het. Als er opgepast zou worden, moest dat wel onder mijn voorwaarden. Of ze dat dan ook echt zo uitvoerden, betwijfel ik. Het lukte niet om hier als volwassen mensen over te praten.

Weer nieuwe uitdagingen

Gelukkig begon de zon weer te schijnen. Mijn zwangerschaps- en ouderschapsverlof van zes maanden liep af en ik ging weer aan het werk. Kees en ik waren een super goed team. Hij is de beste vader die je je maar kunt voorstellen. En met mij als mama ging het ook steeds beter. Kort na mijn terugkomst werd ik gevraagd om bij de hogeschool te komen werken. Ik had zoveel ambitie en het werk binnen de GGZ kon mij op dat moment niet meer bieden wat ik zocht. Na eerst een jaar beide banen gecombineerd te hebben, startte mijn loopbaan als mentor en docent. Ik nam ontslag bij de GGZ. Tegelijkertijd ging ik weer studeren. Kees en ik hadden afgesproken dat ik minder zou werken. Ik bleef twee dagen werken. Een opleiding bood uitkomst om binnen deze afspraak mijzelf toch verder te ontwikkelen. Zo zat ik al weer heel snel in een leven met veel hectiek en roering. Ik kreeg weliswaar een vaste baan, maar onder voorbehoud dat ik binnen een paar jaar mijn Master zou halen……..

Blog 10 wordt op zondag 5 november geplaatst. Mocht je herinnerd willen worden dan kan je je via mijn website aanmelden met je emailadres en krijg je een notificatie als er een nieuwe blog wordt geplaatst.