07 jan Zoektocht naar vrijheid: Blog 12, Dankbaarheid

Blog 12 is onderdeel van een reeks ervaringsverhalen (die ik maandelijks aan het delen ben) waarin mijn zoektocht naar vrijheid wordt beschreven. Mocht je meer ervaringsverhalen of mijn intentie waarom ik dit deel, willen lezen, ga dan naar mijn blogpagina op mijn website www.devrijekameleon.nl

Naast alles wat ik tekort ben gekomen tijdens mijn opgroeien, is er ook veel om dankbaar voor te zijn. Mijn socialisatie heeft mij ook positief beïnvloed. Aan elke ervaring zit altijd een andere kant. Ik groeide als klein meisje op zonder aanwezige moeder. Dit was pijnlijk. Het zorgde er echter ook voor, dat ik in een mannengezin werd groot gebracht. Dat heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn persoonlijke vorming. Ik werd vooral benaderd door de ogen van twee mannen. Ik werd stoer, zelfstandig en daadkrachtig opgevoed. Hierdoor kan ik me soms ook echt ´one of the guys´ voelen. Dit is een waardevolle aanvulling naast het vrouw zijn.

Dankbaar voor mijn vader

Mijn vader is uit de tijd van de opstand en barricades. In opstand tegen de gevestigde orde, bijvoorbeeld tegen de manier waarop het onderwijs werd georganiseerd of de te hoge koffieprijs. In die tijd ontwikkelde mijn vader zijn voorkeur voor een politieke partij. Toen ik eenmaal geboren werd, kwam ik in een rood nest terecht. Mijn vader deed zo min mogelijk met het kapitalistische systeem mee. Cadeautjes waren bijvoorbeeld vaak niet om te spelen maar moesten vooral nuttig zijn. Bij ons thuis was ook geen ruimte voor geloof of de kerk. Als we een kerk bezochten was dat voor het bewonderen van de architectuur. Mijn vader hield niet van ´priet praat´ dus gesprekken gingen altijd over de wereld en de grotere verbanden. Het ging over de wanpraktijken in de wereld en de achtergronden daarvan, die wij niet via het reguliere nieuws te zien en te horen kregen. Vroeger maakten al die onderwerpen mij vaak angstig. Nu ik volwassen ben, merk ik dat het mij heeft gevormd. Het lukt mij om zelf na te denken. Niets direct aan te nemen en mijn eigen onderzoek te doen.

Cultuur, zoals architectuur, steden, kunst, boeken, muziek en ballet, was allemaal onderdeel van mijn opvoeding. Als klein meisje had ik vaak wat weerstand, want echte kinderdingen deden we niet vaak. We bezochten steden die in die tijd nog bij het ‘Oostblok’ hoorden, zoals Praag, Hongarije en Berlijn. Ook verre reizen naar Zuid Amerika behoorden tot mijn opvoeding. Mijn vader vertrouwde onze zelfstandigheid blindelings. Al vanaf een heel klein meisje reisde ik alleen of met mijn broer in binnen- en buitenland. Op vakantie kampeerden we in het wild. We leerden eten wat we zelf vingen. We wasten ons in een rivier. We fietsen en liepen kilometers over land. Op doorreis kwamen we vaak bijzondere mensen tegen. Waar we dan bleven eten en soms zelfs logeren. Mijn vader was altijd op zoek naar een nieuw avontuur en andere culturen. Overal ging hij op af.

Onze voordeur stond ook voor iedereen open. Als we ergens waren, nodigden mijn vader altijd mensen uit. Zo ging dat over en weer. Meestal waren het hoog opgeleide politiek georiënteerde kennissen. Van Zuid Afrikanen, Letten, Russen, Chinezen tot aan Joegoslaven. Het was de normaalste zaak. Ik maakte kennis met verschillende gebruiken en culturen. Mijn ‘stiefmoeder’ was een politieke vluchteling uit Bolivia. We kregen er hierdoor een hele Boliviaanse familie met andere normen en waarden bij. Soms woonden familieleden maanden bij ons in. Hierdoor werd mijn wereld al van jongs af aan heel ruim en breed. Ik leerde goed inschatten, schakelen en aanpassen aan allerlei soorten mensen.

Mijn vader nam vanaf het vertrek van mijn moeder dus de zorgtaken voor zijn rekening. Binnen zijn mogelijkheden zorgde hij voor ons. Hij kookte en deed het huishouden. In onze tienerjaren leerde mijn vader mijn broer en mij koken. Niet alleen Hollandse pot, maar ook Indonesisch, Chinees, Frans, etc. Zelfstandig zijn was voor mijn vader heel belangrijk. Hij maakte in zijn benadering geen onderscheid tussen mijn broer en mij. Dit was in die tijd met veelal vaste rolpatronen best bijzonder. Ook de tomeloze energie van mijn vader heeft mij veel gebracht in het leven. Het ontwikkelen van mijn ratio en mijn doorzettingsvermogen hebben mij lang gebracht waar ik moest zijn. Ik kon daarmee succesvol functioneren in de rationele wereld.

Dankbaar voor mijn mama

Mijn moeder kwam uit diezelfde tijd van emancipatie en de vrouwenbeweging. Een vrouw moest voor zichzelf kunnen zorgen. Het was gebruikelijk dat ik mijn moeder met gereedschap zag rondlopen om in haar huis te klussen. Ze was ondernemend. Ook seksueel openlijk actief. Ik had een moeder die buiten de kaders trad. Mijn moeder vertegenwoordigde niet persé hoe een vrouw zich volgens de norm moest gedragen. Ze zette zich er zelfs tegen af. Taken die ´normaal´ gesproken een vrouw voor haar rekening nam zoals schoonmaken, voor de kinderen zorgen, goed verzorgd zijn en je netjes gedragen waren bij mijn moeder niet vanzelfsprekend. Mijn moeder heeft voor mij de weg vrij gemaakt. Zelf was zij daarin veel meer beperkt door haar ouders. Bij mijn mama thuis was er vrijheid, nuance en ruimte. Ik hoefde minder te voldoen aan verwachtingen en mocht mijn eigen pad volgen. We mochten alles zelf ervaren. Overal werd op gereflecteerd en over gesproken.

Nadat mijn moeder in de ziektewet terecht was gekomen, is ze nooit meer helemaal aan het werk gegaan. Het lukte haar niet meer mee te doen in de ´ratrace´ van het ‘normale’ leven. Ze probeerde haar eigen weg te vinden en was ongelofelijk creatief. Maakte en schilderde de mooiste dingen. Ze paste op kinderen en deed wat thuiszorgdingen. Elke dag probeerde ze iets van haar dag te maken. En dat was al een enorme klus. Ze fietste alleen naar Spanje met een tentje achterop de fiets en was heel zelfstandig. Mijn moeder was zoals ik al eerder vertelde altijd op zoek naar zichzelf. Ze zag binnen ons systeem allerlei maatschappelijke problemen, maar haar reactie daarop was minder stellig dan die van mijn vader. Ik herinner mij nog dat ze soms proletarisch winkelde. Oftewel stelen van het groot kapitaal. Soort van Robin Hood. Bij het zwart rijden ging ze liever in de cel dan haar boete te betalen. Ze onderzocht, taste af. Nuanceerde en kon een situatie of probleem vanuit alle kanten bekijken. Bij haar kon je altijd terecht. Het was dan heel fijn dat ze eigenlijk nooit met een oordeel klaar stond. Zij zette mij aan het denken, leerde mij niet te veroordelen en gaf mij zo veel vertrouwen. Mijn moeder was ruimdenkend en gevoelig.

Samenspel

Toen ze nog getrouwd waren, kwamen hun idealen samen. Allebei mijn ouders waren vrijgevochten en jong van geest. Ze hielden van avontuur. Een open huwelijk hoorde daar ook bij. Allebei dachten ze buiten de gebaande paden. Als klein meisje was dit vaak lastig, omdat ik niet anders wilde zijn dan de rest. Nu als volwassene zie ik de toegevoegde waarde en ben ik ze ook zo dankbaar. Deze basis heeft gezorgd voor een vrijere manier van denken, voelen en leven. Ik durf ook buiten de lijntjes te kleuren.

Mijn moeder kon zich soms wel heel afhankelijk opstellen van een spirituele hulpverlener of groep. Daarin kon ze zichzelf verliezen. Hierdoor verloor ze haar autonomie en kracht. Dat irriteerde mij verschrikkelijk. Wat hebben we daar veel gesprekken over gehad. Mijn vader daarentegen schoot soms te ver door in zijn kracht. Vaak juist zo autonoom en dominant in zijn opvattingen dat er geen ruimte overbleef voor het perspectief van een ander. Dit heeft mij tijdens het opgroeien belemmerd, maar ook gefascineerd. Door hun voorbeelden te zien, leerde ik natuurlijk ook hoe ik niet wilde zijn.

Zij vertegenwoordigen in mij twee totaal verschillende energieën, twee uitersten. Want alles wat zij mij hebben gegeven, komt in mij samen. Denken en voelen. Sterk en gevoelig. Sinds de gevoelige kant er ook mag zijn, kan ik beter balanceren tussen deze twee kanten. Ik ben dankbaar dat zij mijn ouders zijn en neem al het goede wat zij mij hebben gegeven mee. Alles wat niet van mij is en niet bij mij past, laat ik los. Ik bepaal mijn eigen koers.

Beschermende factor

Sommige mensen vragen zich af hoe ik toch zo goed terecht ben gekomen. Naast mijn sterke en optimistische karakter en veerkracht denk ik dat mensen in mijn directe omgeving tijdens het opgroeien een beschermende factor zijn geweest. Ik was altijd in de weer met mensen en kon heel goed met ze omgaan. Zoals met de ouders van vriendinnetjes en mijn buurvrouw. Ook mijn vrienden van de straat en hun ouders voelden als familie. Het waren vaak de volwassenen die mij vanuit een gelijkwaardige positie benaderden en het verschil maakten. Op school waren er altijd bijzondere juffen en meesters die net iets meer aandacht aan mij gaven. Zoals mijn gymjuf van de middelbare school. Zij zag mij voor wie ik was. Ik durfde eerlijk te zijn. Nadat ik van school af was, ging ik nog steeds af en toe bij haar langs. Ik ging dan bij haar in de les zitten gewoon voor de gezelligheid. Ik realiseer me dat het contact een wisselwerking was. Ik gaf en kreeg terug. Ook familieleden zorgden voor een warm welkom. Mijn tante en bijvoorbeeld mijn grootmoeder, de moeder van mijn mama, speelden een belangrijke rol.

De manier waarop er anderen mensen voor mij zijn geweest heeft mij geïnspireerd en gevormd. Ik ben geboren als een zonnetje en ben dankbaar dat het lichtje in mij nooit is gedoofd. Mijn vertrouwen in de mens is niet verloren gegaan. Ik heb een sterke drijfveer om vanuit gelijkwaardigheid een mens te zijn die het verschil wil maken. Vind het belangrijk dat de ander zich gehoord en gezien voelt. Dat ik te vertrouwen ben. Dat de ander zich niet veroordeeld voelt om wat hij of zij voelt, denkt en doet. Zodat de ander helemaal eerlijk durft te zijn. Ik hecht veel waarde aan echt contact en een diepere verbinding.

Mijn gebruiksaanwijzing

Ondanks al mijn harde werk blijf ik gevoelig voor een aantal triggers. Zodra er situaties ontstaan waarin ik mij bijvoorbeeld voel buitengesloten, mij onzichtbaar voel, onvoldoende verbinding ervaar, heb ik de neiging mezelf op verschillende manieren te saboteren. Dit heeft allemaal met mijn kleine meisje en haar ervaringen te maken. Mijn wond is geheeld, maar het blijft een litteken. Een gevoeligheid. Ik ben dankbaar dat ik mijn ´gebruiksaanwijzing´ nu ken. Het blijft een uitdaging om niet in oude patronen te vervallen, om bewust te blijven, te kijken en te voelen. Hierdoor lukt het mij die patronen op te merken, te tackelen en er weer uit te stappen. Wat mij hierin tegenwoordig ondersteunt, is de verdieping die ik vind in het contact met andere mensen. Hier meer over in mijn volgende en binnen deze reeks laatste blog.

Blog 13 wordt op zondag 4 februari geplaatst. Mocht je herinnerd willen worden dan kan je je via mijn website aanmelden met je emailadres en krijg je een notificatie als er een nieuwe blog wordt geplaatst