26 dec Vrijheid in de praktijk: blog 13, Uit de dynamiek van afwijzing

Ken je dat? Je wilt iets doen, maar opeens realiseer je je dat anderen jou misschien kunnen afwijzen. De twijfel valt in. Er komt een gedachtenpatroon op gang waardoor je niet meer doet wat je wilde doen. Je remt jezelf af.

Ik zie het zo vaak om me heen. In een groep kan de afwachting en geremdheid onder de deelnemers groot zijn. Ergens vinden velen het spannend zichzelf zichtbaar te maken.

Vanaf het moment dat ik in verbinding ben met mijn gevoeligheid, kwetsbaarheid en donkere kanten, wijs ik mezelf veel minder af. Acht jaar geleden vond ik het zelfs nog spannend spirituele teksten op fb te liken. Wat zou een ander daarvan denken? Telkens neem ik weer een nieuwe stap buiten mijn comfortzone. Stap voor stap een beetje meer zichtbaar in mijn gevoeligheid.

Het viel me op dat ik mezelf nog steeds wel eens kon saboteren. Vooral in grote groepen. Ik wilde deze dynamiek dieper, in de context van mijn familiesysteem, onderzoeken en initieerde vorig jaar (2019) een familieopstelling.

Voor de mensen die niet weten wat een opstelling is. Er worden dan mensen als representant voor jouw familieleden opgesteld in een ruimte. Door de manier waarop de mensen staan, zich voelen en uitspreken, worden antwoorden op jouw persoonlijke vraag zichtbaar.

Mijn vraag ging over mijn blokkade op vrije expressie. Uit de sessie bleek dat er nog jaloezie en afgunst binnen het systeem van de vrouwenlijn speelde. Op het moment dat ik in het systemische veld werd gezet, draaide mijn ‘moeder’ zich om. Bij het zien van mijn moeders blik, voelde ik de energie van afgunst en jaloezie bij mij naar binnen snijden. Ik was in verwarring, werd er onzeker van en hield mezelf terug. Alles viel meteen op z’n plek.

Ik voelde als kind haar (zelf)afwijzing, haar onzekerheid en probeerde dat tekort aan liefde binnen het systeem te compenseren. Waardoor er bij mij weer een tekort ontstond.

Kinderen doen dat. Ze passen zich aan de omgeving aan en doen hun best het goed te doen. Ze nemen binnen het systeem een rol aan en offeren vaak delen van zichzelf op. Hiermee wordt er een diep gevoel van niet goed genoeg zijn ontwikkeld. Als volwassenen nemen we dit diepere gevoel met ons mee. Verwachtingen en gevoelens van afhankelijkheid blijven we op anderen projecteren. Hiermee creëren we een vicieuze cirkel. Generatie op generatie dragen we de pijn van niet goed genoeg zijn op elkaar over. De dynamiek van tekort aan liefde en afwijzing zit diep in ons collectieve systeem opgeslagen.

In contact met elkaar komt afwijzing in verschillende vormen tot uiting. Heel kort door de bocht zullen mensen die een op trots gebaseerde overleving hebben eerder een ander afwijzen. Zij brengen in het contact ‘Ik ben okee, jij bent niet okee’ in. Mensen die een overleving hebben dat meer is ontstaan uit schaamte, wijzen vooral zichzelf af. Zij brengen het relatievoorstel: ‘Ik ben niet okee, jij bent okee’ in het contact in. Hiermee houden we elkaar en onszelf gevangen in ongelijkwaardigheid.

Het afwijzen is binnen onze samenleving nu meer dan ooit zichtbaar en voelbaar. Het was altijd al aanwezig. Nu het over iets gezamenlijks gaat zoals leven, dood en vrijheid, voelen we meer afhankelijkheid van elkaar. Mensen voelen spanning, angst en onzekerheid. De overlevingsmechanismen gaan aan waardoor mensen nog verder verwijderd raken van hun lichaam en essentie.

De spanning die wordt gevoeld kan hierdoor nergens heen en moet op anderen worden geprojecteerd. We maken anderen schuldig, wijzen af, verketteren of ridiculiseren. We polariseren. Een uitermate geschikte voedingsbodem voor verdeel en heers. De mensen die zichzelf afwijzen, projecteren de spanning op zichzelf en maken zichzelf schuldig, klein en onzichtbaar. Liever zichzelf afwijzen dan de pijn voelen, opnieuw afwezen te worden. Onbewust houden we allemaal onze spanning en emoties waar het werkelijk over gaat ondergronds.

Hoe stappen we gezamenlijk uit deze afwijzende dynamiek?

Een groep (of samenleving) groeit wanneer meer mensen autonoom gedrag, oftewel zichzelf, laten zien. Ieder mens is uniek, kijkt op zijn of haar eigen manier naar de werkelijkheid en heeft bijzondere kwaliteiten. Juist al onze verschillen kunnen ervoor zorgen dat we met elkaar samen in staat zijn bergen te verzetten.

We kunnen anderen niet veranderen. Het enige wat we kunnen doen, is zelf de verandering zijn. Door onszelf zichtbaar te maken en ruimte te laten voor meerdere perspectieven.

Belangrijke vragen om jezelf te stellen zijn:
-Hoe autonoom ben ik?

-Hoe eerlijk durf ik voor mezelf te gaan staan?

-Hoe open sta ik voor een ander?

-Ben ik open en nieuwsgierig?

Merk je dat je jezelf afwijst? Probeer dan de weg naar binnen te maken en de angst voor afwijzing van anderen te doorvoelen. Probeer jezelf in kleine stapjes zichtbaar te maken. Het is spannend, maar zo enorm bevrijdend als je steeds meer gaat staan en trouw blijft aan jezelf.

Als je merkt dat je vooral anderen afwijst en als schuldigen aanwijst, maak dan ook de weg naar binnen. Het afwijzen van de ander zegt niets over de ander. Als jij zelf onprettige gevoelens of gedachten ervaart dan zegt dit alles over jou.

Bovenop het zichtbaar zijn en ruimte laten voor de ander, is het stil te staan bij de aanwezige (niet uitgesproken) spanning de grootste uitdaging. Door het delen van onze kwetsbaarheid en emoties die ondergronds worden gevoeld, ontstaat er ruimte uit onze harnassen stappen. Dan ontstaat er een diepere verbinding. Een verbinding op wie we in essentie zijn. Wat ons allemaal met elkaar verbindt in energie en frequentie. Terug naar onze oorsprong, onze natuur. Onze menselijkheid.

Warme groetjes,

Sirpa

Foto

https://yoo.rs/51c53ca3f9b4ae696422bb8acee0cebd/blog/het-wortel-wijde-web-1536921432.html

(dd 12-2020)