27 jan Vrijheid in Verbinding: blog 7, Bewustzijnsverruimende ervaringen

Wil je liever mijn blog luisteren in plaats van lezen, klik dan hier.

In 2013 heb ik een bijzonder mens ontmoet. Ik ervaarde een overdracht aan informatie via de ogen. Er kwam bij mij direct zoveel emotie vrij. Het voelde als thuiskomen en tegelijkertijd voelde ik intense heimwee. Een energetische boodschap dat wist ik meteen. Het was een ontmoeting zonder tijd, gedachten, beperkingen en alleen maar ruimte. Vanaf dat ene moment werd ik nog dieper in mijn eigen hartbewustzijnsveld gezet. Alsof de luiken van mijn hart wagenwijd open werden gezet. Vier weken heb ik vanuit mijn hart bewustzijn geleefd. Zonder de beperking van mijn brein. Ik voelde mij zo krachtig en vrij. Na die tijd werd mijn verbinding in relatie tot de ander geconfronteerd met beperkingen. Mijn brein en mijn verhaal gingen aan. Er ontstonden triggers, actie-reactie dynamieken en traumapijn. Mijn aanwezigheid en vrije verbinding met mezelf werden hierdoor verstoord. Waardoor ook de vrije verbinding met de ander verdween. Op dat moment werd ik mij nog meer bewust van de twee aanwezige bewustzijnsvelden. Mijn brein en hart en hun verschillende manieren van waarnemen. Beiden velden liepen door elkaar heen. Welke vooraan stond, nam ik waar. Mijn brein had de neiging de ervaring terug naar mijn persoonlijke verhaal te brengen. Mijn hart was vrij van een verhaal, maar ik voelde wel een hele diepe emotie. Mijn hele lichaam trilde ervan. Het was opeens zo duidelijk. Deze emotie zat heel diep en was helemaal van mij. Het stond zelfs los van de ander. De pijn die ik ervaarde, ging over de verbinding met mij.

Deze blog is een onderdeel van de reeks vrijheid in verbinding. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd er een losstaand verhaal van te maken. Om de volledige context en uitleg mee te krijgen, raad ik je aan de vorige blogs ook te lezen. Ik schrijf deze blog om te delen hoe ik naar bewustzijnsverruiming en onze ervaringen aankijk. We hebben vaak als mensen de neiging om te vergelijken. Doe dat niet want jij hebt jouw eigen verhaal en we zijn allemaal onderweg. Misschien deel je wel mijn zienswijze? Of heb je door het lezen van mijn ervaringen er misschien iets voor jezelf aan? Haal er gewoon uit wat bij jou resoneert en belangrijk is.

In ons volwassen leven hebben we ervaringen. Ervaringen zijn soms prettig, minder fijn of kunnen zelfs heel onprettig zijn. Het zijn ervaringen die voor het verruimen van ons bewustzijn kunnen zorgen. Soms door situaties die ons overkomen, bijvoorbeeld een verlies van iemand of een bijzondere gebeurtenis. Soms ook door situaties die we zelf, vaak onbewust, creëren. Bijvoorbeeld een relatie waarin we de geschiedenis van ons verhaal herhalen of een werkplek waarin we onszelf uiteindelijk tegenkomen bijvoorbeeld bij een burn-out. Hoe verder je van jezelf bent afgedwaald, hoe intenser de (gecreëerde) ervaring soms is. Deze ervaringen zijn vaak symptomen die terug te herleiden zijn naar een diepere oorzaak. Mijn moeder heeft de basis van deze kennis aan mij overgedragen. Al wist zij zelf de kern nog niet helemaal te pakken. Ze was haar hele leven op zoek naar zichzelf, maar bleef telkens in haar breinbewustzijn hangen of onbewust terugvallen. Mijn ervaringen met haar en met mijn gecreëerde persoonlijkheid hebben mij nog nieuwsgieriger gemaakt. Misschien ga je net als ik ook bewust op onderzoek uit door het volgen van bewustzijnsverruimende bijeenkomsten, door je te laten inspireren of door het bewust aangaan van ervaringen die je met jezelf confronteren. Deze manier van naar het leven kijken en op onderzoek te gaan, heeft de verbinding met mijn emoties, lichaam en ware zelf stap voor stap hersteld en mijn bewustzijn verruimd. Voor mij ligt de diepere oorzaak van het afdwalen van ons pad in ons gecreëerde persoonlijkheid. We leven dan uit ons breinbewustzijn en leven onze ware bestemming niet.

Een mooi voorbeeld over een ervaring waarin ik bewust mijn angst ben gaan opzoeken, is door in 2011 weer te gaan paardrijden. Ik was hartstikke bang voor paarden. Maar als ik ze langs het strand zag galopperen, dan kwam er in mij zo’n vrijheidsgevoel vrij. Ik kon dat gevoel niet meer loslaten. In de ontmoeting met het paard heb ik mezelf leren reguleren. Ik leerde vanuit de aanwezige angst en de reacties van mijn lichaam uiteindelijk bij mezelf terug te komen. Mijn autonome zenuwstelsel is gevoelig en er zit een schrikreflex in opgeslagen. Dit projecteerde ik op het paard. Ik was bang om vanuit het niets te worden aangevallen of te worden afgewezen. Daarom hield ik me in eerste instantie terug met de hoop dat het paard naar mij toe zou komen. Waar het paard niets van begreep. Een paard wil vertrouwen ontvangen en als je dat geeft, krijg je vertrouwen terug. Wat vond ik het eng om de eerste stap naar voren te zetten. Soms kan ik er opeens weer een beetje last van hebben. Dan komen er zomaar angst- en controlegedachten op. Als ik me hierin verlies, dan vertel ik mezelf mijn verhaal. Ik word bang en ervaar spanning in mijn lijf. Ik wil dan vluchten maar ervaar dat mijn persoonlijkheid mij hier doorheen wilt drukken.  

Wanneer ik mezelf weer vanuit mijn hart bewustzijn overeind zet, neem ik alles waar en ben ik eerlijk over de angst naar mezelf. Ik adem dan juist naar de angst en spanning toe in plaats van ervan weg te bewegen. Hierdoor erken en doorvoel ik het. Door mijn aanwezigheid verdwijnen mijn beperkende gedachten en mijn verdichte veld opent zich weer. Hierdoor kom ik opnieuw aan in mijn lijf en ontspan. Als de ontspanning zich verder uitbreidt, kan ik neutraal, gedachteloos genieten en in het nu moment aanwezig zijn. Dan zit ik weer in mijn hart bewustzijn. Als er wat spanning blijft hangen, ben ik eerlijk en echt over wat ik voel. Ik maak me niet meer klein of groot. Door de echtheid blijft het paard rustig en met de groep ontstaat er meer verbinding. Paardrijden is voor mij een mooie oefening om aanwezig te zijn in het nu moment. Een zelfregulerende activiteit. Bewust adem ik naar mijn buik. Het paard voelt mijn vertrouwen, de verbinding en mijn kern. Als ik er met een maniertje en vanuit mijn breinbewustzijn op af zou stappen, zal ze de spanning die eronder zit direct spiegelen. Net zoals andere mensen of omgeving onze aanwezige trilling spiegelen. Alles wat een ander of omgeving (of situatie/ ervaring) aan jou laat zien en het raakt jou, gaat over jou en dus niet over de ander. In de ontmoeting met andere levende wezens ontmoeten wij altijd onszelf. Sinds twee jaar werk ik bij een manege dichtbij het strand. Als we met de paarden op het strand aankomen, ontstaat er een soort van activering en enthousiasme. Als ik het paard de ruimte geef en laat gaan, geef ik me aan haar over. Door mijn overgave en vertrouwen ontstaat er een samenwerking. De kracht die zij geeft, komt tegelijkertijd ook in mij vrij. Ik kan je gewoon niet vertellen hoe dat voelt. Er komt dan zoveel emotie vrij! Precies waar ik zo naar verlangde.

En zo heb ik nog vele ervaringsverhalen. Lees voor meer ervaringsverhalen ook mijn eerste reeks met blogs. Wanneer we dus vanuit onze gecreëerde persoonlijkheid leven, leven we niet ons leven, maar (over)leven we ons aangepaste geprogrammeerde leven. Soms gebeuren er dan dingen in ons leven, ontstaan er situaties (ervaringen of ontmoetingen) die ervoor kunnen zorgen dat we dieper bij onszelf aankomen. We hebben wel zelf de kans te grijpen door ervoor te kiezen. Elke keer krijgen we weer nieuwe kansen aangeboden. Het is altijd aan onszelf welke keuze we maken. Blijven we doen wat we altijd al deden? Maken we keuzes op basis van ons breinbewustzijn? Soms blijven we zo hardnekkig vasthouden dat we onszelf in steeds extremere situaties brengen. Waardoor je het misschien gaat zien dat je in jouw persoonlijke verhaal blijft hangen. Of maken we eerst de weg bij onszelf naar binnen? En maken we keuzes vanuit ons hart bewustzijn? Mijn ervaring is dat als je begint met kiezen door de weg naar binnen te maken en te voelen, dat je vervolgens in hetzelfde thema uitgedaagd blijft. Telkens is de situatie dan weer in een andere ervaring verpakt. Een soort van test of je bij jezelf kunt blijven. Als je bewust op het kantelpunt tussen jouw breinbewustzijn en hart bewustzijn beweegt en steeds meer keuzes begint te maken vanuit jouw doorvoelde authentieke gevoelens. Dan gaat het leven meer op jou reageren. En gaan de dingen meer moeiteloos omdat de keuzes die je maakt meer bij jouw essentie passen. Jouw lichaam is daarbij altijd jouw kompas. Kun je je voorstellen hoe het leven is als je meer naar de innerlijke stem van jouw ware zelf luistert?

Samenvattend betekent het dat het leven jouw ervaringen brengt waarin jij telkens opnieuw een keuze kunt maken hoe jij op die ervaring reageert. Maak je een keuze vanuit jouw breinbewustzijn of vanuit jouw hartbewustzijn? De keuze die jij maakt, bepaalt hoe het leven vervolgens op jou reageert. Elke keer heb je weer een nieuw nu moment. Een nieuwe ervaring en een keuze. Daarom staat het leven ook niet vast. Als je een keuze maakt vanuit je hart, wijk je van jouw geprogrammeerde script af en creëer je een werkelijkheid die vrij is.   

De afwijzing van de buitenwereld in de afgelopen drie jaar en mijn diepteonderzoek hebben ervoor gezorgd dat ik mijn zelfafwijzing, of beter gezegd mijn zelfhaat, in mezelf nog dieper heb ontdekt. Voor mij weer zo’n energetisch ‘cadeautje’. Als een ervaring als onprettig wordt ervaren, kunnen we in weerstand terecht komen. Dat is een signaal dat er nog een programma uit het breinbewustzijnsveld draait. Je kunt dan de weg naar binnen maken door de triggergevoelens te doorvoelen. Om uiteindelijk ook weer bij jouw hart bewustzijn aan te komen. Als je dit gaat zien en de ervaring, ook al is die onprettig, aanvaardt, komt er geen weerstandsprogramma op gang en kun je direct keuzes en bewegingen vanuit je hart maken. Alles wat ons overkomt, is er om ons bewustzijn te laten verruimen.  

De afwijzing in de buitenwereld heb ik natuurlijk niet zelf gecreëerd, maar ik ervaarde daarbij wel onveiligheid en spanning in mijn lijf. Hierdoor is mijn overleefprogramma aan gegaan en ben ik mijn spanning extra gaan onderdrukken. Door de onderdrukking kwam ik in kilo’s aan, zaten mijn schouders helemaal vast en had ik ook vaker last van een galaanval. Hierdoor werden mijn innerlijke breingevangenis en identificatie met mijn verhaal nog meer aangetrokken. Een dagelijkse innerlijke breinstrijd met veel energie verlies. Lees ook mijn blog ‘mijn innerlijke breingevangenis’.

Een aantal weken geleden had ik tijdens het schrijven van de vorige blog twee bizar zware pijnlijke galaanvallen. Zo erg dat ik helemaal geel werd. De lever en galblaas werken nauw met elkaar samen. De galvloeistof dikt in als de lever verzwakt is. Dat vormt een galsteen. En de galsteen is nog een overblijfsel van mijn verleden. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt. Wel toevallig dat dit ontstaat terwijl ik aan het einde van deze reeks ben aangekomen….. In zo’n stressmoment is het een uitdaging de energetische boodschap te zien. Aanwezig te blijven bij de pijn. Vertrouwen houden kan dan een extra uitdaging zijn. Ik voelde heel duidelijk mijn keuze: mezelf laten opnemen en mijn galblaas toch laten verwijderen (het symptoom) of de situatie nu met beide handen aangrijpen en de oorzaak aanpakken. Als jij ervoor gekozen hebt jouw galblaas eruit te laten halen, wijs ik dat helemaal niet af. Iedereen maakt zijn of haar eigen keuze. In mijn geval voelde ik in mijn hele lichaam dat ik nog een keuze had. Ik voelde zoveel vertrouwen in mezelf, mijn lichaam en een soort van duidelijkheid. Het was tijd. Tijd om het energetische cadeautje uit te pakken. Deze ervaring met zelfliefde en zelfzorg holistisch door te pakken.

Een galsteen kan ontstaan door stress en spanning die ontstaan door het inhouden en niet uiten van boosheid. Ze zeggen niet voor niets ‘Iets op je lever hebben’ en ‘Je gal spuwen’. Frustratie en woede hebben zich als patroon bij mij naar binnen gekeerd. Om in mijn situatie als kind te overleven en niet te worden afgewezen is Mijn Duivel (mijn verinnerlijkte buitenwereld) mijn kracht gaan onderdrukken. Mijn persoonlijke verhaal werd later als volwassene ook telkens weer opnieuw in mijn brein opgestart om mezelf aan de ander of omgeving aan te passen.

In onze emotie van boosheid zit veel kracht opgeborgen. Dan moet je eerst wel de weg naar binnen maken. Deze kracht kan helpen onszelf zuiver zichtbaar te maken en onze autonome grenzen aan te geven. Daarom is het ook zo belangrijk om als ouder je kind in de boosheid te leren reguleren. Zodat het kind zich met zijn innerlijke kracht kan gaan neerzetten. Deze co-regulatie is er vaak niet. Omgaan met emoties is voor veel mensen lastig. Onze gecreëerde persoonlijkheid vervormd boosheid in een naar binnen of buiten gerichte geprojecteerde valse macht. Oftewel je wijst of jezelf af of de buitenwereld.

Met voedende voeding en onder andere alcohol, cafeïne, ongezonde vetten, zuivel en suiker weg te laten, ben ik het symptoom in dit geval de galsteen letterlijk aan het verzachten. Het allerbelangrijkste is mezelf niet meer te onderdrukken en mezelf rechtop oprecht uit te spreken. Ik wil mij in de aanwezigheid van afwezigheid van de ander(en) en buitenwereld mezelf niet meer verlaten. Ik voel een enorme betrokkenheid bij mijn heling. Dit komt niet meer uit mijn brein, maar uit mijn hart. Dit vertaalt zich in mijn hele systeem in zelfliefde en zelfzorg. Toen ik besloot om nu echt met zelfzorg voor de spanning in mijn lichaam te gaan zorgen, is mijn innerlijke breingevangenis in drie dagen tijd als een soort zeepbel uit elkaar gespat. Het is nog wel op de achtergrond aanwezig en realiseer me dat mijn aanwezigheid belangrijk is. En dat bovenstaande producten hebben meegeholpen mij te onderdrukken. Ik ervaar nu zoveel meer helderheid. Het verhaal wat ik mezelf heb verteld en mijn gecreëerde persoonlijkheid zijn één grote illusie. Maar het is wel mijn verhaal dat in mijn lichaam, autonome zenuwstelsel en brein ligt opgeslagen. Ik hoef me hier niet meer mee te identificeren, maar mag wel met zelfliefde voor mijn gevoelige zenuwstelsel zorgen.

Ik ben nu zeven weken verder en heb geen aanval meer gehad. Mijn bindweefsel en mijn huid zijn zoveel zachter. Ik ben zelfs moeiteloos bijna tien kilo lichter. Niet te geloven, dat ik me als kind zo afhankelijk heb gevoeld van de buitenwereld. En hoe voorzichtig ik ben geweest. Altijd ontwapenend, aardig en voor iedereen de ruimte kunnen dragen. Onderdrukking van onszelf en projectie op de ander is mijn inziens een collectief traumapatroon wat generatie op generatie is doorgegeven. In 2018 werd dit ook heel erg duidelijk in een familieopstelling waarin ik mijn thema van het weg eten van mijn spanning heb ingebracht. Het is een symptoom van het terughouden van mijn autonomie. We houden onszelf en/of de ander klein en gevangen. Kijk maar eens terug in jouw eigen familiegeschiedenis, naar jezelf en heel goed om je heen. Wat mag er in de buitenwereld echt zichtbaar zijn?

Mijn bewustzijnsverruimende ontdekkingen hebben consequenties en aanscherpingen voor mij als mens en mijn praktijk De Vrije Kameleon meegebracht. In mijn volgende en laatste blog van deze reeks hier meer over.

Warme groetjes,

Sirpa van der Steen – Ilsink

De Vrije Kameleon

devrijekameleon.nl