03 dec Zoektocht naar vrijheid: Blog 11, Verwachtingen loslaten

Blog 11 is onderdeel van een reeks ervaringsverhalen (die ik maandelijks aan het delen ben) waarin mijn zoektocht naar vrijheid wordt beschreven. Mocht je meer ervaringsverhalen of mijn intentie waarom ik dit deel, willen lezen, ga dan naar mijn blogpagina op mijn website www.devrijekameleon.nl

En dan ben je jezelf, maar dan is de omgeving nog steeds zoals die was….. De afgelopen tien jaar werd een ontdekkingstocht van hoe ik mijn eigen leven kon creëren. Mijn eigen koers uitzetten. Ongeacht wat de omgeving van mij verwachtte of wat de kritische stemmetjes in mijn hoofd zeiden. Ik leerde mijn grenzen voelen en deze te bewaken. In plaats van dat ik me bezig hield met een ander zijn behoeften en verwachtingen, leerde ik mezelf af te vragen wat ikzelf wilde. Ik hoefde ´alleen´ maar te ervaren hoe ik dichtbij mezelf kon blijven. Daar waar het voelen vaak onderdrukt was geweest, mocht het nu zichtbaar zijn. Zoals elke gedragsverandering ging dat niet zonder slag of stoot. Want als ik even onbewust was en niet oplette, viel ik terug in oude patronen.

Opnieuw verbinden met verschillende omgevingen

Binnen mijn huwelijk was er een disbalans ontstaan. Het werd ´samen´ zoeken naar een nieuwe balans. Wat je vaak ziet, is dat bepaalde patronen uit het verleden zich in het hier en nu herhalen. Kees en ik waren altijd heel druk en leefden vaak langs elkaar heen. Net als bij mijn vader thuis. Dit triggerde mij in oude pijn. Ik voelde me weer onzichtbaar. Nu was ik onderdeel geworden van een gezinssysteem dat behoorlijk vast zat in een soort van overleefmodus. Opstaan, ontbijten, wegbrengen van de kinderen, school, werken, studeren, sociale contacten onderhouden, familie, vrienden, kapot op de bank televisie kijken, social media en weer slapen. Altijd bereikbaar, overwerken en maar hollen, presteren en doorgaan. Ik wilde dat niet meer en kreeg behoefte aan meer diepgang en verbinding. Maar wist niet goed hoe ik deze patronen moest doorbreken? Ik wilde dat Kees het ook zag, maar hij ervaarde het op dat moment nog niet zo. ´We moesten door de zure appel heen bijten en het komt allemaal wel goed´; zei hij. In eerste instantie begon ik te trekken en probeerde hem in de ‘juiste’ richting te duwen. Of ik werd boos en projecteerde zijn gedrag op mezelf. Nam hem kwalijk dat ik niet belangrijk genoeg was. Dit frustreerde mij enorm. Ik was niet meer dat kleine meisje en afhankelijk. De enige waar ik invloed op kon uitoefenen, was ikzelf. Als ik mij er niet meer goed bij voelde, moest ik veranderen. Sowieso was het door mijn gevoeligheid en aanpassingsvermogen lastig bij mijn eigen gevoel te blijven en mijn koers te volgen. Het werd een uitdaging om de focus op mezelf te houden. Zonder oordeel of vingerwijzen naar de ander. Wanneer ik dat deed, voelde ik me niet meer afhankelijk van de verandering, de aandacht en bevestiging van Kees. Wat hielp was alles uit te spreken wat ik dacht en voelde. En dan bedoel ik echt alles delen, ook mijn ‘schaduwkanten’. Helemaal zuiver. Ik ervaarde dat ik op die manier wel zelf mijn keuzes kon maken en dat het dan aan de ander is wat hij ermee doet. Die verantwoordelijkheid bij de ander laten, voelde heel bevrijdend.

Bovendien had ik last van de norm hoe een huwelijk hoort te zijn. Het plaatje zoals we het van kinds af aan krijgen voorgeschoteld. Het vergelijken met anderen. Het voelde alsof (ik) we telkens tekort schoten. Ik had me binnen ons huwelijk aangepast aan het plaatje, aan de traditionele verwachtingen van buitenaf. Bovendien had ik me ook teveel aan Kees aangepast. Alsof ik telkens uitkwam in het midden. En daarmee deed ik mezelf tekort. Als ik er met een meer ruime blik naar kon kijken, kon ik die vaststaande hokjes loslaten en voelde ik me meer vrij. Want ik ben zoveel meer dan de getrouwde vrouw, de moeder….. Ik had behoefte aan meer ruimte, rust en tijd om mezelf te kunnen blijven voelen. In eerste instantie voelde ik me schuldig als ik meer voor mezelf koos, maar werd er uiteindelijke meer ontspannen van. Gelukkig kon Kees mij al die ruimte, rust en tijd geven. Met veel geduld, liefde, vertrouwen en eerlijkheid durfde ik mijn eigen manier te ontwikkelen. Hoe meer ik op mezelf ging vertrouwen, hoe meer ik Kees in zijn eigen proces kon laten. Ons huwelijk, onze verbinding kreeg voor ons samen een andere betekenis. De vorm veranderd met de tijd mee, maar de inhoud blijft hetzelfde. Twee individuen met verschillende behoeften die hun eigen pad met elkaar samen bewandelen omdat we dat graag willen. Regelmatig nemen we de tijd om af te stemmen waar we staan. Door het blijven delen in alle eerlijkheid kon onze onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen blijven bestaan. In vrijheid verbonden.

Mijzelf verhouden tot mijn omgeving was best even zoeken. Omgaan met de situatie met mijn vader vond ik in eerste instantie nog steeds moeilijk. Er was nog steeds geen aandacht voor het emotionele deel van de mens. Terwijl mijn focus juist daar ligt. Elk gesprek werd omgebogen naar feitelijkheden. Om mij niet meer te laten raken, liet ik de verwachtingen richting mijn vader los. Hierdoor kon ik veel beter met de situatie omgaan en genieten van wat er wel is. Ik voelde mij niet meer afhankelijk van zijn bevestiging of erkenning. Dit voelde ongelofelijk bevrijdend.

Wat zich in het klein binnen mijn gezin afspeelde, speelde zich ook af in het groot. Ik weet niet of jullie dit herkennen? Mezelf zichtbaar maken in groepen en me niet meer afhankelijk maken van het oordeel van de ander waren ook best spannend. Op mijn werk was het lastig om te balanceren. Hier werd vooral een appèl gedaan op mijn kennis, denken en harde inzet. Deze omgeving triggerde oud gedrag. Bovendien moest ik ook nog die Master halen. Thuis had ik inmiddels twee kleine kinderen. De komst van mijn dochter ging eigenlijk geruisloos. Ik was al moeder en zij voegde zich gemakkelijk in. We waren met vier veel meer in balans. Ik besloot toch om mijn Master te halen en realiseerde niet goed genoeg wat daarvan het effect zou zijn.

In verbinding met een paard

Naast het opnieuw verbinden met mijn omgeving, besloot ik weer te gaan paardrijden. Als kind had ik dat ook gedaan. Ik durfde toen niet eerlijk toe te geven dat ik eigenlijk bang voor paarden was. Voorzichtig hobbelde ik altijd achter de anderen aan. Als ik op het strand liep en de paarden langs de kustlijn zag galopperen, verlangde ik naar het voelen van die vrijheid. Op het internet zocht ik naar een manege in de buurt waar ze mij van die angst af konden helpen. Zo kwam ik bij Esbi terecht. Toen ik daar al twee jaar zo af en toe kwam rijden, ontmoette ik de eigenaar. We raakten met elkaar in gesprek. Ik vertelde hem over mijn angst. Hij begreep precies wat ik bedoelde en wilde. Ik wilde geen trucjes aanleren, maar ik wilde echt contact met een paard. In verbinding zijn. En om in verbinding te zijn met een paard is het belangrijk dat je in verbinding bent met jezelf. Hoe meer je contact met je eigen lichaam en emoties hebt, hoe meer liefde over en weer mogelijk is. Ik had zoveel ontzag voor het paard en had de neiging mezelf kleiner te maken. Wat ik soms in het dagelijkse leven ook kan doen. Mij eerst afstemmen op de omgeving en me daar dan op aanpassen. Natuurlijk was het echt niet fijn om die angst te voelen, maar het zei niets over het paard en wel alles over mij. Ik was eigenlijk ook een soort van vluchtdier. Een paard nodigt je uit als eerste een relatievoorstel te doen. Dus op voorhand uit te gaan van vertrouwen. Niet af te wachten totdat het paard reageert om je daar vervolgens op af te stemmen. Daar wordt ze onrustig van. In het contact met een paard word je in feite uitgenodigd in je eigen kracht te gaan staan, jezelf te geven en leiderschap te tonen. Je wilt niet weten hoe vaak ik huilend en angstig de stal weer ben uitgerend. Zodra je dat met vertrouwen en liefde doet, geeft het paard alles terug. Een paard is een hele mooie spiegel en geeft je heel veel informatie over jezelf. Als ik angstige gedachten kreeg, werd dat meteen gespiegeld en moest ik me er doorheen vechten. Ik ben veel groter en sterker dan ik soms denk. De gedachten dat ik het niet kan. Gedachten wat er allemaal mis kon gaan, hielden (houden) mij klein. Ik schrijf bewust houden tussen haakjes omdat de menselijke patronen niet helemaal weg zijn te halen. Ik leer er alleen steeds beter mee om te gaan. Er kwamen allerlei thema´s voorbij waar we het dan over hadden. Thema´s die ik meteen kon verbinden met situaties die in het dagelijkse leven ook speelden. Mijn leraar leerde mij rijden met mijn gevoel en lichaam zonder na te denken. Galopperen zonder het vasthouden van teugels. De controle los te laten, te voelen en te vertrouwen op mezelf, mijn gevoel, lichaam en het paard. Eerst wat angstig en onzeker, maar op het moment dat ik de controle, angst en schaamte loslaat, voel ik enorme kracht door mijn lijf stromen. Zoveel blijdschap, geluk en gevoel van vrijheid. Ik voel mij dan één met het paard. Dat gevoel is magisch. Wie mij tien jaar geleden zou hebben verteld dat ik met paarden zou gaan samenwerken, had ik nooit geloofd.

Stress

Ik kreeg steeds meer moeite met dingen moeten, verplichtingen, regels en doorgaan zonder in contact te zijn met mezelf. Is dit de bedoeling van het leven? Opstaan, zorgen, werken, zorgen, televisie kijken, slapen en tussendoor moest ik ook nog even mijn onderzoek voor mijn Master afronden. Ik wist dat ik door moest omdat ik het anders niet zou afmaken. In mij woedde een strijd van niet meer willen en kunnen, maar wel moeten en doorzetten. Ik voelde weerstand en me een gevangene van het systeem.

Ik koos er op dat moment bewust voor om toch heel hard te werken. Elke avond naar zolder om achter mijn pc mijn onderzoek uit te schrijven. Telkens snoepte ik wat meer tijd van m’n gezin en mijn eigen vrije tijd af. De balans tussen voelen en denken raakte steeds meer zoek. Ik werd geleefd en steeds minder bewust. En zo begon ik weer met overleven. Hierdoor kregen oude overlevingspatronen weer ruimte het stuur over te nemen. Ik rende van hot naar her en raakte verstrikt in mijn eigen web. Ik wilde het zo graag goed doen. Tot laat zat ik achter mijn pc waardoor m’n hersenen zo actief waren dat ik niet meer in slaap kon vallen. En dan ook nog een goede moeder willen zijn, een goede vriendin, werken….. Het voelde alsof ik alle bordjes draaiende moest houden. Ik zie nu het beeld voor me dat ik mijn kinderen naar bed bracht en dat ik zelf al half in slaap viel. Uitgeput hangend over een stoel en de energie niet meer hebben om nog iets te doen. En dan toch weer mezelf vermannen om achter mijn pc te kruipen. Ik was zo bang dat als ik ermee zou stoppen, ik het nooit meer zou afmaken. Dus ik zette door. Mijn vader hielp mij om de laatste hobbel te nemen. De laatste weken ging ik elke dag met mijn laptop naar mijn vader zijn huis. Ik schreef mijn onderzoek uit. Hij keek elk deel regel voor regel na en hielp me intensief met het puntiger opschrijven van alle resultaten. En het lukte, maar vraag niet hoe. Ik was totaal uitgeput, zat in de hoogste versnelling en vol adrenaline. Eenmaal afgestudeerd, kon ik niet echt genieten van mijn behaalde resultaat en gaf mezelf geen tijd te herstellen. Liet me verleiden (want ik kreeg erkenning) om een uitdagende klus op het werk aan te nemen en bleef in dezelfde versnelling doorgaan. Eigenlijk had ik op dat moment mijn rust moeten pakken om de balans te herstellen. Op het werk voelde ik me voor alles verantwoordelijk. Draaide overuren, voelde mijn grenzen niet en kon ze ook niet goed aangeven. In de tussentijd zat ik nog steeds met een uitgeput hoofd en lijf, maar voelde het niet goed. Totdat ik op vakantie ging naar de bruiloft van mijn nicht in Brazilië. Bij thuiskomst voelde het alsof ik nog helemaal niet was uitgerust. Toen pas realiseerde ik mij hoe ik eraan toe was. Er kon in mijn hoofd niets meer bij.

Rust

Het was klaar en gelukkig durfde ik dat eindelijk toe te geven. In drie maanden tijd nam ik de rust om te herstellen van mijn uitputtingsslag. Om opnieuw mijn balans te vinden had ik gesprekken met m’n coach. Ook gaf ik me op voor een mindfulnesstraining. Kees ging met mij mee. Hierdoor kwam ik voor het eerst in aanraking met yoga en mediteren. Naast deze training ging ik meer paardrijden. Meer structuur, minder afspraken en ook gewoon ´lekker´ op de bank hangen. In eerste instantie werd ik heel onrustig van die rust. Ik was dat helemaal niet gewend. Tijdens mijn zwangerschapsverlof voelde het ook al zo ongemakkelijk. Het voelde als lui want met heel druk zijn, werd ik ´gezien´. En gaf mij misschien toch nog die erkenning van de buitenwereld die ik dacht nodig te hebben. Misschien was ik zelfs ook nog een beetje bang om net zo somber als mijn moeder te worden. Ik zie meteen dat beeld van mijn moeder op de bank met een dekentje over haar heen. Naast deze acties liet ik mijn lichaam regelmatig masseren. Telkens als ik op de massagetafel lag, voelde ik aan mijn lijf hoe slecht ik eraan toe was. Samen met de hond van de manege ging ik wandelen. Ook het wandelen voelde in eerste instantie ongemakkelijk. Telkens keek ik onrustig op mijn klok. Hoe lang nog? Ook tijdens meditaties was ik al snel in mijn gedachten verzonken. Maar na meer oefenen, merkte ik dat ik steeds langer in rust kon zitten en dat er steeds minder gedachten voorbij kwamen. Dat ik al heel snel de stilte in mezelf kon vinden. Ook tijdens het wandelen veranderde mijn blik. Ik merkte de zingende vogels op, de kleur van de bomen, de zon, de stilte en de rust. Het opmerken was er eerst. Vervolgens het genieten. Ongelofelijk diep genieten. Stilstaan in dat moment. Wetende hoe bijzonder en waardevol dit moment was. De liefde die ik retour kreeg van de hond die mij met haar trouwe en liefdevolle ogen aankeek en tegen mij aan kwam staan. De wind die door mij haar blies. De zon die mijn huid opwarmde. De bomen met dikke stammen en groene bladeren. Ik voelde enorme levenszin, vreugde, liefde en verbinding. Voelde me gedragen en één met de natuur, met de dieren en alles om mij heen. Ik ben zoveel meer dan mijn verhaal en mijn ervaringen. Alles wat ik voel, zit allemaal in mij. De enorme diepte in het voelen. En het voelen van mijn lichaam kreeg meer aandacht. Ik leerde nog beter naar mijn lichaam luisteren. Naar de belangrijke signalen die mijn lichaam aangaf.

Vanaf dat moment voel ik me vrijer. Vrij om mezelf te zijn. Vrij van verwachtingen van andere mensen. Vrij om mijn eigen keuzes te maken. Minder afhankelijk van de erkenning van buitenaf. Het lukt me steeds beter om te balanceren tussen wat ‘moet’  en of ‘hoort’ in onze samenleving en het volgen van mij hart. Natuurlijk blijft dit aandacht vragen. Er liggen altijd afleidingen en verleidingen op de loer om van mijn pad af te raken. Belangrijk voor mij is voldoende rust in mijn leven in te bouwen. Zodat ik kan blijven voelen wie ik ben en mijn eigen leven kan creëren.

Blog 12 wordt op zondag 7 januari geplaatst. Mocht je herinnerd willen worden dan kan je je via mijn website aanmelden met je emailadres en krijg je een notificatie als er een nieuwe blog wordt geplaatst.