27 dec Vrijheid in de praktijk, Blog 18: Ode aan mijn immuunsysteem

Het is alweer meer dan vijf maanden geleden dat ik mijn blog over ontvlechten schreef. Ik had blijkbaar wat meer ruimte nodig. Het verwijderen van Facebook heeft me veel opgeleverd. Nu kan ik zelf meer kiezen wat ik lees en er komt minder afwijzing voorbij. Hierdoor kan ik beter in mijn eigen midden blijven en word ik minder verleid om in een reactie te schieten. Hier later meer over.

In maart 2020 werd tijdens de eerste persconferentie gezegd dat we allemaal het corona virus zouden krijgen. Het idee om met elkaar samen langzaam groepsimmuniteit op te bouwen, sloot aan bij hoe ik naar gezondheid kijk. Een spannend idee vond ik dat wel. Op dat moment was ik nog in de veronderstelling dat het een ‘killervirus’ was. In april 2020 veranderde dit collectieve perspectief en werden we gebombardeerd met boodschappen over het nieuwe normaal en dat we alleen met een vaccin uit deze crisis zouden komen. Dat nieuwe perspectief past helemaal niet bij de manier hoe ik in het leven sta. Daar schrijf ik graag meer over.

Tijdens mijn leven ben ik opgevoed met het idee dat het beter is je lichaam en je immuunsysteem uit te dagen. Ik werd wel gevaccineerd tegen kinderziektes. Gewone ziektes zoals keelpijn moest ik overwinnen zonder ondersteuning van medicatie. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit antibiotica heb gekregen. Een keer via de tandarts, maar die werd aan de kant geschoven. Je kon dat beter uitstellen voor als je echt nodig zou hebben. Ik herinner mij nog dat ik met zware keelontsteking met koolbladeren om mijn nek lag. Dat hielp tegen de zwelling. Soms kreeg ik wat homeopathische middelen om mijn lijf te ondersteunen, maar meestal ging het uitzieken op eigen kracht.

Als klein meisje had ik in eerste instantie een ‘ouderwetse’ huisarts. Hij communiceerde niet prettig en kwam wat hard en autoritair over. Daar had ik last van. Toen ik oorpijn had en mijn huisarts mijn oor er bijna af trok, ben ik overgestapt naar een antroposofische huisarts. Die was zachtaardig en vriendelijk. Hij heeft nooit zijn autoriteit ingezet om mij te vertellen wat ik had en ermee moest doen. Hij luisterende naar mijn klachten en mijn eigen gestelde diagnoses. Naast het voelen van emoties voel ik zelf ook mijn lichaam heel goed. Bovendien heb ik in verbinding met een ander behoefte aan gelijkwaardigheid, autonomie en ruimte. Hij paste bij mij. Ik realiseer me nu nog meer hoe fijn deze samenwerking was. Hoe dankbaar ik daarvoor mag zijn in een wereld waarin dat blijkbaar nog steeds niet normaal is.

Mijn moeder vertelde mij als eerste over antroposofie en het holistische perspectief. Een mens is nauw verbonden met de aarde, de zon, de maan en de sterren. Hoe meer je verbonden bent met de natuur, hoe beter je je voelt. Alles hangt met elkaar samen. Iets kan niet bekeken of geanalyseerd worden door alleen naar een gedeelte van dat geheel te kijken. Onze omgeving, emoties, gevoelens, essentie, ons denken en lichaam zijn nauw met elkaar verbonden. Door mijn fijngevoeligheid en andere kijk op gezondheid stopte ik bijvoorbeeld 18 jaar geleden met de anticonceptie pil. Al die hormonen in mijn lijf voelde niet meer goed en ik wilde mijn eigen natuurlijke cyclus voelen en volgen. Ook heb ik bijvoorbeeld gekozen voor het aanpassen van mijn voeding om galsteen aanvallen te voorkomen in plaats van de standaard verwijdering van mijn galblaas.

Ik ben een bewust iemand en ik maak bewuste keuzes en afwegingen voor mezelf. Die maak ik op basis van mijn eigen gevoel, condities, perspectief en onderzoek. Als ik klachten heb, is het voor mij normaal eerst naar de oorzaak op zoek te gaan en alternatieve routes te lopen. Hierdoor heb ik onder andere zelf EMDR therapie, accupunctuur, bio-resonantie, mindfulness en een lichaamsgerichte benadering ontdekt. Ik heb leren vertrouwen op mijn gevoel en mijn lichaam. Als er een symptoom optreedt, is er vaak iets onderliggend aan de hand. Medicatie voor een symptoom neem ik dan ook niet zo snel.

Ik ben altijd op zoek naar mijn eigen ervaringen en antwoorden. Als ik zelf de ervaring niet heb, ga ik op zoek naar informatie. Zo ook met het corona virus. Ik was in de eerste week best wel een beetje bang door alle overweldigende informatie in de media. Er zit in mij ook een klein bang meisje die, als zij wordt getriggerd en de overhand krijgt, een bepaalde passiviteit (bevriezing) en aanpassing veroorzaakt. Onze trauma’s en overlevingsmechanismen bepalen hoe we omgaan met angst. Hier heb ik in eerdere blogs al over geschreven. Ik kon gelukkig mijn angst doorvoelen (reguleren) waardoor ik niet bevroor en zelf op zoek kon gaan naar meer informatie over immuniteit en virussen. Dit gaf mij rust en vertrouwen in mijn lichaam en eigen immuunsysteem.

Omdat ik al snel geen angst meer had, kon ik de situatie veel meer vanaf een afstand waarnemen. Wat ik heb waargenomen in de aansturing van deze crisis is veel propaganda, angst makerij, perspectief- en gedragsbeïnvloeding en een autoritaire benadering. De media speelt een cruciale rol in het afleiden van onze waarneming, het zwart maken, framen en buitensluiten van andersdenkenden. Veel mensen nemen deze door de overheid voorgeschreven werkelijkheid over. Tussen mensen onderling is veel meer afstand ontstaan. Ik kan niet ontkennen dat ik (indirect) veel afwijzing heb ervaren. Omdat ik hier zo gevoelig ben, is het ook een hele mooie oefening geworden bij mezelf te blijven.  

Natuurlijk heb ik ook de corona vaccins bestudeerd. Vaccins ontwikkelen voor een snel muterend virus is een uitdaging. Het is ze in de afgelopen 100 jaar nog niet echt gelukt. Genoeg geleerde wetenschappers wisten van tevoren al dat het een herhaalrecept zou worden. Ik zal in mijn blog niet delen wat ik erover heb gelezen. Er is super interessante informatie die je zelf makkelijk op het internet kunt vinden. Op de TV mogen ze blijkbaar niet worden uitgenodigd. Discussie binnen de wetenschap krijgt mijn inziens onvoldoende platform. Wat mij opvalt, is dat veel mensen informatie missen. Bovendien mis ik binnen onze samenleving een bepaalde nederigheid voor onze ondoorgrondelijke natuur. We weten nog zoveel niet. In mijn ogen probeert de wetenschap antwoorden te vinden. Een eenzijdige benadering en een autoritaire houding vind ik daar zeker niet bij passen.

Ons immuunsysteem heeft een zelfhelend en lerend vermogen. Zolang ons lichaam bestaat, evolueert ons immuunsysteem. Het is zo’n bijzonder mechanisme. Zodra je in contact bent geweest met een nieuw virus, bouwt je lichaam immuniteit op. Eerst zijn de immuniteit cellen nog een paar maanden actief. Na verloop van tijd als je niet meer in contact komt met het virus, gaan ze naar je geheugencellen. Als je daarna weer in contact komt met een nieuwe mutatie van hetzelfde virus, worden de geheugencellen aangesproken en kan jouw lichaam het virus als dat nog nodig is opnieuw bestrijden. Dit mechanisme werkt bij het corona virus echt niet opeens heel veel anders.

Het is voor mij duidelijk dat zowel vaccineren als niet vaccineren risico’s met zich mee kan brengen. Voor mij voelt op een natuurlijke manier immuniteit opbouwen als de juiste keuze. Het is aan één ieder deze risico afweging met het oog op gezondheid zelf te maken. Het bijzondere is dat we inmiddels naast de persoonlijke gezondheidsafweging ook onze persoonlijke waarden mee moeten laten wegen. We doen het onder andere voor onze vrijheid, vakantie, familie in het buitenland, toegang tot de samenleving, voor een ander of door groepsdruk. Wie ben ik om een ander zijn of haar keuze te veroordelen? Ik weet toch helemaal niet wat iemand beweegt. Belangrijkste vind ik dat iedereen voor zichzelf bepaalt wat belangrijk voor hem of haar is en wat er met zijn of haar lichaam gebeurt. Als je er zelf voor kiest de afweging door een ander te laten bepalen, is die keuze ook aan jou.

Ik ervaar een minderheidsstem en -kijk op het leven en gezondheid. Deze minderheidspositie ken ik al mijn leven lang. Om te overleven en niet te worden buiten gesloten, heb ik mij in het verleden veelal mij op anderen afgestemd en als een kameleon aan mijn omgeving aangepast. Het geven van al die ruimte aan anderen heeft me veel energie en kracht gekost. Er is een punt in mijn leven geweest dat ik besloten heb mezelf niet meer te verlaten. Ik ben mezelf. Ik denk en voel voor mezelf en maak mijn eigen beslissingen op basis van mijn eigen werkelijkheid. En daar sta ik achter omdat ik weet dat het van binnenuit komt en uit mijn hart. In eerdere ervaringsverhalen hebben jullie over dit proces kunnen lezen.

Eindelijk kreeg ik pas zelf ook het corona virus. Ik had de weken ervoor ook heel veel van mezelf gevraagd. Misschien ook niet vreemd dat ik er op dat moment meer vatbaar voor was. Voor mij was het zeker niet zomaar een verkoudheid of zo. Normaal gesproken knap ik na één of twee dagen wel weer op. Nu heb ik twaalf dagen lang last gehad van hoofdpijn, smaak- en reukverlies, een aanhoudende vlammende verhoging en algehele malaise. Trouwens zonder mijn nauwe contacten te besmetten. Wat mij trouwens wel heeft verrast door alle verhalen. Wat ben ik blij dat ik me niet van mijn stuk heb laten brengen. Niet zoals vroeger mezelf heb verlaten door een overtuiging van een ander. Gelukkig is de zorgvuldigheid die ik naar mezelf voel inmiddels één die krachtiger staat. Ik ben dankbaar dat mijn eigen immuunsysteem is uitgedaagd. Daar wordt mijn lichaam alleen maar sterker van. Als mijn persoonlijke afweging onjuist was geweest, had ik ook de consequenties gedragen. Ik voel nog meer vertrouwen in en liefde voor mijn lichaam. Het heeft altijd haar best gedaan voor mij te zorgen. Mijn lichaam is mijn kompas. Het heeft mij laten voelen wat voor mij belangrijk is en heeft mij ook nu niet in de steek gelaten.

Ik ben mij ervan bewust dat deze blog mensen kan raken. Dat is natuurlijk ook helemaal niet gek. Zoals ik eerder deelde, raakt dit thema persoonlijke emoties, waarden en behoeften. Omdat mijn ego zich afgewezen heeft gevoeld, zit er bij mij een neiging de inhoud van mijn onderzoek uit de doeken te doen. Dit doe ik niet omdat deze blog over mijn perspectief gaat. Hoe ik naar de werkelijkheid kijk. Wat ik erbij voel en ervaar. In verbinding zijn met een ander gaat het niet over gelijk hebben. Verbinding gaat over onszelf zijn en de ruimte voor elkaar te dragen door onder andere elkaars perspectieven te respecteren. We zijn allemaal anders en dat zullen we ook altijd zijn. Alleen vanuit een gelijkwaardige autonome positie kunnen mensen echt contact maken en nieuwsgierig naar elkaar zijn. Dan pas kunnen we met elkaar samen groeien, leven en zijn. Blijkbaar hebben wij mensen hier voor onszelf en met elkaar samen nog veel in te leren. Door mezelf zuiver zichtbaar te maken en mensen te ondersteunen met verbinding draag ik voor mijn gevoel bij aan een betere wereld.